نمایش خوبی بود این روزها پرداختن به احمدشاه باب شده است که این شاید به دلیل خاصیت آن دوران و شرایط کنونی جامعه باشد که جای پرداختن به آن عصر و عبرت اندوزی را به خوبی دارد.
نمایشنامه قوی بود و نویسنده به خوبی از عهده بیان مقصود خود برآمده بود ضمن این که قدرت تاثیر گذاری عاطفی خوبی داشت.
بازی بازیگران خیلی خوب بود ، علاوه بر بیان روان، کنش چهره و بدن خوب و تاثیر گذار بود ، به خصوص بازیگر آقا در نقش وزیر اتابک که بسیار تاثیرگذار بازی کرد و انقدر با احساس قوی بازی می کرد که در این احساس خواه ناخواه مخاطب نیز همراه شد و می توانست به دنبال خنده های متاثر از بازی سایر بازیگران،‌تحت تاثیر بازی وزیر اشک بریزد. از بازیگر نقش احمد شاه نمی توان گذاشت که واقعا خوش درخشید و نیز بازیگران خانم.
کارگردان نیز که خودشان نقش یکی از سوگلی های شاه را داشتند بازی بسیار خوب و موثری داشتند و می توان گفت کارگردانی اثر نیز خوب بود. با این حال ،‌اشاره به یک نکته اخلاقی را نا به جا نمی دانم، در پایان در زمان معرفی عوامل وقتی برای یکی از بازیگران خانم هورا کشیده شد، ایشان بلافاصله و بی مقدمه گفتند که اینها دوستانش هستند!؟این تیپ بی اخلاقی ها از هنرمندان پذیرفته نیست!
درخصوص، مسئول روابط عمومی اثر نیز جناب سیادت نبودند و مسئول روابط عمومی فرد دیگری بودند که نامشان را از خاطر برده ام، اما نکته این جاست که یک تیپ رفتار عجیب در میان روابط عمومی ها مد شده است و ان رفتار ضد روابط عمومی است،‌روابط عمومی باید اکتیو،‌ خوش رو و خوش انرژی باشد لزومی به رفتارهای ... دیدن ادامه ›› مغرورانه نیست که این نکته در میان روابط عمومی های تئاتر بسیار رایج است!
و نکته مهمتر ،‌مخاطب است،‌اگر چه نمایشنامه و بازی ها، خوب توانستند خنده واشک را با هم بیامیزند و مفهوم و مقصود نمایش را با لحنی طنز بیان کنند اما نکته این است که آیا مخاطب در تئاتر به این حد از فرهیختگی رسیده است که در کنار قهقه های بلند و (بعضا گوشخراش) کمی هم به عمق محتوای اثر بیندیشد و تاثیر اصلاحی بپذیرد؟! عوامل نمایش موفق بودند اما این که حد سواد در مخاطب به کدام نقطه رسیده است منوط به پژوهش های مخاطب شناسی در تئاتر است که جای آن در میان اهالی رسانه و روابط عمومی تئاتر (به جای رفتارهای خودپسندانه) خالی است.