در کل از نمایش لذت بردم و احساس نکردم وقتم را پای یک نمایش بی هدف و بدون هیچ حرف مهمی گذاشتم. برای من که معتقدم تئاتر جزو معیارهای فرهنگی هر جامعه است و البته تئاتری که حرفی برای گفتن دارد و نه صرف یک نمایش که مناسبتی با حال و زمان جامعه، یا جهان ندارد و یا در باطن روایتی است که حرفی ندارد.
در نمایش «اسموکینگ روم» با تئاتر پست دراماتیک مواجهیم که تلاش می‌کند ساختارشکنی کند. ما در جهانی زندگی می کنیم که ارتباطات به شدت گسترده شده و رسانه ها تلاش می کنند که فردیت ما را بگیرند و ما دچار تشویش ذهنی می شویم.
فرودگاهی که به وسیله یک قدرت به صورت نمادگرایانه - قدرت سیاسی که به راحتی ما را به بازی می دهد، می کشد زنده می کند،‌زبان ما را تغییر می دهد - با ما تئاتر اجرا می کند و در نهایت هر کاری بخواهد انجام می دهد. هر چند که این قدرت همچون همان پسربچه در ماهیت خود بسیار کوچک است اما همین قدرت کوچک مبتذل همه ما را هدایت می کند. در چنین ساختار پست دراماتیکی که سعی می کند از هر گوشه جهان بشر چیزی را بیاورد و به ما اجرایی را نشان دهد که می گوید ما در چنین دنیای آشفته ای زندگی می کنیم و اینقدر ما تحت تاثیر رسانه ها قرار می گیریم و جهان ما لجام گسیخته است. در چنین نمایشی،‌‌لزوما ما نیاز به بازیها و شخصیت پردازی هایی با ابعاد رئالیستی نداریم و اگر بگوییم کارگردان از بازیگران سواستفاده می کند تا تفکر خودش را بیان کند، ‌در این نمایش و با این سبک اصلا کار اشتباهی نیست.
البته، دکور مناسب نمایش و در عین حال مقتصدانه نیز بود، اما، برای من گاهی فنس ها اذیت کننده بود ولی برخی دیگر از مخاطب که با آنها گفتگو کردم چنین مشکلی نداشتند.
در عین حال، وام گیرندگی کارگردان از سجاد افشاریان کاملا هویدا است. منولوگ گویی های آرمان گرایانه که هدفش شاید صرفا به هیجان آوردن ... دیدن ادامه ›› مخاطب باشد تا به اندیشه واداشتن او .. البته،‌ عمیقا معتقدم در این نمایش سعید زارع تلاش کرده که از مونولوگ گویی های هیجانی و بی هدف و بی اندیشه ورزی سجاد افشاریان عبور کند و از مونولوگ استفاده بیشتری ببرد ولی به نظرم این تلاش بعضا ناموفق بوده است و باز هم در لحظه هایی از نمایش همان به هیجان آوردن مخاطب را لمس می کنیم.

من اجرای کار رو در تالار حافظ دیدم و امیدوارم برای هفته دیگه بتونم بیام و ببینم که از نوشته ها متوجه شدم تغییراتی کرده است.

لینک کپی بودن کار "بیگانه در خانه" در اینستاگرام، به نقل از یک حقوق‌دان
https://www.instagram.com/p/B8bF_wypDfh/?igshid=14wer1qr4j54t

لباس جدید پادشاه یکی از کارهای خوبی بود که دیدم اما با توجه به این که پس از این اثر به عضویت تیوال درامدم و البته همزمان با دیدن نمایش سوگولی تصمیم گرفتم که برای این کار نیز مطلبی بنویسم، متن خوبی داشت،‌ بازی ها خوب و اثر گذار بود و از همه مهمتر به نظرم محتوای عمیق نمایشنامه بود. از کار لذت بردم به ویژه گره زدن پایان کار به همان صحنه آغازین اثر بسیار متفاوت و خوب بود. ضمن این که استقبال جناب لهاک گرانقدر از میهمان و برخورد بزرگوارانه ایشان بسیار خوشایند بود. چقدر زمان ما به آن دوران شباهت دارد!

نمایش خوبی بود این روزها پرداختن به احمدشاه باب شده است که این شاید به دلیل خاصیت آن دوران و شرایط کنونی جامعه باشد که جای پرداختن به آن عصر و عبرت اندوزی را به خوبی دارد.
نمایشنامه قوی بود و نویسنده به خوبی از عهده بیان مقصود خود برآمده بود ضمن این که قدرت تاثیر گذاری عاطفی خوبی داشت.
بازی بازیگران خیلی خوب بود ، علاوه بر بیان روان، کنش چهره و بدن خوب و تاثیر گذار بود ، به خصوص بازیگر آقا در نقش وزیر اتابک که بسیار تاثیرگذار بازی کرد و انقدر با احساس قوی بازی می کرد که در این احساس خواه ناخواه مخاطب نیز همراه شد و می توانست به دنبال خنده های متاثر از بازی سایر بازیگران،‌تحت تاثیر بازی وزیر اشک بریزد. از بازیگر نقش احمد شاه نمی توان گذاشت که واقعا خوش درخشید و نیز بازیگران خانم.
کارگردان نیز که خودشان نقش یکی از سوگلی های شاه را داشتند بازی بسیار خوب و موثری داشتند و می توان گفت کارگردانی اثر نیز خوب بود. با این حال ،‌اشاره به یک نکته اخلاقی را نا به جا نمی دانم، در پایان در زمان معرفی عوامل وقتی برای یکی از بازیگران خانم هورا کشیده شد، ایشان بلافاصله و بی مقدمه گفتند که اینها دوستانش هستند!؟این تیپ بی اخلاقی ها از هنرمندان پذیرفته نیست!
درخصوص، مسئول روابط عمومی اثر نیز جناب سیادت نبودند و مسئول روابط عمومی فرد دیگری بودند که نامشان را از خاطر برده ام، اما نکته این جاست که یک تیپ رفتار عجیب در میان روابط عمومی ها مد شده است و ان رفتار ضد روابط عمومی است،‌روابط عمومی باید اکتیو،‌ خوش رو و خوش انرژی باشد لزومی به رفتارهای ... دیدن ادامه ›› مغرورانه نیست که این نکته در میان روابط عمومی های تئاتر بسیار رایج است!
و نکته مهمتر ،‌مخاطب است،‌اگر چه نمایشنامه و بازی ها، خوب توانستند خنده واشک را با هم بیامیزند و مفهوم و مقصود نمایش را با لحنی طنز بیان کنند اما نکته این است که آیا مخاطب در تئاتر به این حد از فرهیختگی رسیده است که در کنار قهقه های بلند و (بعضا گوشخراش) کمی هم به عمق محتوای اثر بیندیشد و تاثیر اصلاحی بپذیرد؟! عوامل نمایش موفق بودند اما این که حد سواد در مخاطب به کدام نقطه رسیده است منوط به پژوهش های مخاطب شناسی در تئاتر است که جای آن در میان اهالی رسانه و روابط عمومی تئاتر (به جای رفتارهای خودپسندانه) خالی است.

متاسفانه این نمایش را هفته پیش دیدم اما زمان مجال نداد که یادداشتی بنویسم و اکنون که این مطلب را می نویسم، متاسفم که اجرا پایان یافته است.
نایب سرخی ها اثری است با نگاهی به ساختار هایپر رئالیسم اجتماعی که به واکاوی دردی عمیق به نام فقر می پردازد. اثری با بازی های به شدت دقیق، طراحی شده بر مبنای رابطه علی و معلولی رئالیستی که می تواند آرام آرام این سئوال را در ذهن مخاطب ایجاد کند: ریشه مشکلات کجاست؟
لیل عاج توانسته معضلی اجتماعی را در قالب متنی منسجم از دیالوگهای کاملا کاربردی فراتر از چیزی که در نمایشنامه های واقعگرایانه امروزی می بینیم مطرح کند و با ساختاری کاملا روان و پویا مخاطب را محسور بازیگران خود می کند تا در نهایت حس کاتارسیس را در مخاطب بر انگیزد. از دیدن این اثر لذت بردم

نمایش تاج و تخت پادشاه اثریه براساس سیاه بازی و سیاه بازی هم ژانری کمدی_انتقادی در گونه های نمایشی ایرانی محسوب می شود، هر چند که برخی نیز معتقدند که ژانر کمدی باعث جلوگیری از رشد تفکر انتقادی می شه. با این حال در این نمایش به نظر می رسه تلاش شده که با تلفیقی امروزی نگاهی نقادانه به جامعه امروز ایران بیندازد. البته در ساختار نمایشنامه ضعف هایی وجود داره که می توان به عدم کشمکش در آن اشاره کرد‌ اما در کل شاهد اجرای قابل قبول هستیم

طراحی صحنه افتضاح واقعا، افتضاح واقعا افتضاح،‌دکور خراب شد وسط اجرا .. بازیها کاملا یکدست بود و مدت زمان کار بسیار طولانی ،‌ وسط اجرا بعضیا خواب بودن

من دیشب اجرا رو دیدم، نمی دونم مثل این یک پیپ نیست آقای مساوات طراحی صحنه آقای مساوات اقتباس بدون اشاره به مالکیت معنوی خالق اثر اصلی است یانه ، اما کاملا مطمئنم همینطور که ایشون طراحی صحنه این یک پیپ نیست رو کپی کردن و اسمش رو می ذارن خلاقیت یا الهام گرفتن، یک کپی کامله و من لینک کپی بودن فقط یکی از طراحی صحنه های ایشون رو می ذارم.
نمایش the duchess of malfi
لینک:
https://www.standard.co.uk/go/london/theatre/the-duchess-of-malfi-review-almeida-theatre-lydia-wilson-a4310256.html
می تونید این اثر رو توی اینترنت بزنید و تشابه عکسا رو ببینید، حداقل خوبه که ایشون اشاره به اقتباس هاشون در کارهاشون بکنن، البته اقتباس بدون اشاره به مالکیت معنوی هم یک گونه خلاقیت هست.
در توضیح سرقت اثر هنری باید بگم که فرد می تونه نمونه کار رو برداره و با تغییراتی اون رو توی کارش استفاده کنه، با توجه به این که تئاتر یک گونه هنری کامل و جامع هست به دلیل استفاده از همه عناصر هنری از کلام، موسیقی، نور،‌حرکت و ... لذا ، پیگیری این گونه سرقت ها بسیار دشوار است.
شک ندارم اگه یک نفر بگرده مثل خانم میلانی که نقاشی هاشون کپی بود کار های دیگه اقای مساوات هم کپی کاری از اب درمیاد!