در کل از نمایش لذت بردم و احساس نکردم وقتم را پای یک نمایش بی هدف و بدون هیچ حرف مهمی گذاشتم. برای من که معتقدم تئاتر جزو معیارهای فرهنگی هر جامعه است و البته تئاتری که حرفی برای گفتن دارد و نه صرف یک نمایش که مناسبتی با حال و زمان جامعه، یا جهان ندارد و یا در باطن روایتی است که حرفی ندارد.
در نمایش «اسموکینگ روم» با تئاتر پست دراماتیک مواجهیم که تلاش می‌کند ساختارشکنی کند. ما در جهانی زندگی می کنیم که ارتباطات به شدت گسترده شده و رسانه ها تلاش می کنند که فردیت ما را بگیرند و ما دچار تشویش ذهنی می شویم.
فرودگاهی که به وسیله یک قدرت به صورت نمادگرایانه - قدرت سیاسی که به راحتی ما را به بازی می دهد، می کشد زنده می کند،‌زبان ما را تغییر می دهد - با ما تئاتر اجرا می کند و در نهایت هر کاری بخواهد انجام می دهد. هر چند که این قدرت همچون همان پسربچه در ماهیت خود بسیار کوچک است اما همین قدرت کوچک مبتذل همه ما را هدایت می کند. در چنین ساختار پست دراماتیکی که سعی می کند از هر گوشه جهان بشر چیزی را بیاورد و به ما اجرایی را نشان دهد که می گوید ما در چنین دنیای آشفته ای زندگی می کنیم و اینقدر ما تحت تاثیر رسانه ها قرار می گیریم و جهان ما لجام گسیخته است. در چنین نمایشی،‌‌لزوما ما نیاز به بازیها و شخصیت پردازی هایی با ابعاد رئالیستی نداریم و اگر بگوییم کارگردان از بازیگران سواستفاده می کند تا تفکر خودش را بیان کند، ‌در این نمایش و با این سبک اصلا کار اشتباهی نیست.
البته، دکور مناسب نمایش و در عین حال مقتصدانه نیز بود، اما، برای من گاهی فنس ها اذیت کننده بود ولی برخی دیگر از مخاطب که با آنها گفتگو کردم چنین مشکلی نداشتند.
در عین حال، وام گیرندگی کارگردان از سجاد افشاریان کاملا هویدا است. منولوگ گویی های آرمان گرایانه که هدفش شاید صرفا به هیجان آوردن ... دیدن ادامه ›› مخاطب باشد تا به اندیشه واداشتن او .. البته،‌ عمیقا معتقدم در این نمایش سعید زارع تلاش کرده که از مونولوگ گویی های هیجانی و بی هدف و بی اندیشه ورزی سجاد افشاریان عبور کند و از مونولوگ استفاده بیشتری ببرد ولی به نظرم این تلاش بعضا ناموفق بوده است و باز هم در لحظه هایی از نمایش همان به هیجان آوردن مخاطب را لمس می کنیم.