این نمایش، نمایشی بود که شمارو هل میده وسط یک اتفاق تلخی که از دل واقعیت جامعه بیرون اومده و به صورت عریان داره خودش رو بهتون نشون میده...
به نظرم نمایش نسبت به اجرای نویت قبل پختگی بیشتری داشت و کهبد تاراج با تغییراتی که داده بود - به خصوص برای نقش تینو صالحی- خوب متوجه شده بود که نمایشش در چه نقاطی نتونسته بوده با مخاطب خوب ادغام بشه. کاری که نمایش ها و نوشته های این کار گردان به خوبی انجام میدن.
به شکل خیلی بی ربطی هم میخوام بگم که چه رفاقت خوبیه رفاقت کهبد تاراج و رضا بهرامی برای ما مخاطب که این چنین حظ از نتایجش میبریم?