تئاتر sacrilege یا تئاتری که در آن تقدس مقدسات به سخره گرفته میشود همواره با برخورد منفی مخاطبان روبرو بوده است. یوجینو باربا استاد بزرگ تئاتر دهه ها پیش و اکنون فعلی در برادوی نیویورک همراه همکارانش این سبک از تئاتر را به روی صحنه برده است. سبکی که در آن ما با فضای تئاترال ضد ناتورالیستی روبرو بوده و به قول پیتر بروک از پس فضای خالی یا خلا به تماشای یک تئاتر بی چیز می نشینیم و نظاره گر خلاقیت صرف کلامی و بدنی و میمیک صورت کاراکتر بازیگران هستیم. این آنجای نامعلوم یا به قول هایدگر دازاین (Dasein)، ما را از سطح زبان کمدی سیاه به عمق خلا برده و جهانی فراسوی متن را برای مخاطب پدیدار می سازد. همواره دو تفسیر از پس هر نمایش برای آن جهان نمایش باقی میماند و به قول ژا ک دریدا چون حقیقتی خارج از متن وجود ندارد و واقعیت و متافیزیک دو روی یک سکه هستند، بنابراین معنا به دو صورت سطحی و عمقی برای تفسیر شالوده متن نمایش تفسیر خواهد شد. در لایه سطحی ما به ظاهر شاهد توهین به مقدسات زندگی از نان گرفته تا حضرت مسیح هستیم. اما با فراتر رفتن از سطح نشانه ها و تصویر و زبان و دیالوگ و رفتن به دازاین جهان نمایش شاهد انسان هایی از تبار فلاکت هستیم که در چرخه رنج و لذت زندگی چه از لحاظ مادی و چه از لحاظ معنوی به سطحی از گنگی رسیده اند که این گنگی به فرم زبانی ابزورد در قالب یک کمدی سیاه برای مخاطبان ترجمه میشود. به هر شکل ما شاهد انسان هایی ابزورد هستیم که در دایره رنج و لذت سرگردان هستند و چیزی جز ابتذال نصیبشان نمیگردد.