دقیقا سه سال پیش که تازه داشتم پا توی دنیای هنر و ادب میزاشتم، نمایشی رو دیدم بنام هار به کارگردانی اقای حسین پوریانی فر که در اون نمایش مخاطب در عین ساده بودن نمایش، محو تماشای بازیگرانی میشد که حتی یک کلمه و یک هجا هم به زبان نیاوردند و حتی صورتشان کوچکترین حرکتی نداشت. فقط و فقط زبان بدن بود و پیامی که در طول نمایش به مخاطب دیکته میشد.
امروز به دیدن نمایشی رفتم که یاد هار رو در من زنده کرد. بازی های بدن بسیار ظریف و دقیق ، میزان سن های بسیار زیاد و پیچیده، نظم و ترتیب و تسلط بازیگران به اجرا. من معمولا به هر نمایشی امتیاز بالا نمیدم. ولی به این نمایش امتیاز پنج دادم چون تمام این دوستان و سختی کار چند ماهه تمریناتشان رو حس و درک کردم و این امتیاز کوچکترین هدیه من مخاطب به آنهاست.
سخن کوتاه میکنم چون سخن در توصیف این نمایش نمیگنجه.
اگه دوست دارید کار متفاوت و غیر خطی ببینید بد نیست این نمایش رو هم در سبد غذای روحی خودتون قرار بدید!!