سلام
ضمن عرض ارادت به تک تک عوامل این نمایش اما عیان می گویم:
عصبانی نیستم لیک فریب ناصر و ایرانشهر را خوردم به سبب دلبستگی به تاریخ معاصر و‌ تماشاخانه ای پر آوازه.
متنی نحیف و بی هیچ اوج و فرودی؛ نه سزاوار اجرا بود ونه جولانگاه هنرنمایی بازیگران ، دریغ از یک دیالوگ تاثیرگذار. بیشتر شبیه حکایت های ملالت بارتلویزیون پسند بود ، بی نیاز به هیچ خلاقیتی در نورپردازی و‌عناصر صحنه.
نه اینکه محراب و سنگلج نزدم حرمت ندارند ،که به کرات نمایش درآنها دیده ام اما شاید جایگاه مناسبش آنجا بود که مخاطب توقع سبک و سیاقی در آن مایه دارد.