لیبیدو فیلمی است که بدونِ فیلمنامه تنها به مدد دکوپاژ و دوربین درست و در نهایت تدوین چشم نواز موفق به ساختِ اتمسفری قابل درک شده است .
نخستین و مهمترین ایرادِ لیبیدو فیلمنامه ی آن است ، فیلمنامه ای که قصد داشته قصه بگوید اما در معرفیِ پیش پا افتاده ترین عناصر یک فیلمنامه ی ابتدایی ناتوان است ، نه قصه ای در کار است نه شخصیت پردازی و نه حتی معرفی جغرافیا ، فیلمنامه ای است شاه پیرنگی با قواعد ضد پیرنگ ، نه تم درخشانی دارد و نه قصه ی قابل وصفی ، قصه آنقدر الکن است که حتی نمی توان دو خط آن را با منطقی صحیح تعریف کرد ، رویداد ها چیدمان شده است بدون اینکه این چیدمان به منطق یا تم خاصی منتهی شود درحقیقت می توان گفت لیبیدو در غیاب فیلمنامه نویس و فیلمنامه ساخته شده در صورتی که سعید دشتی خود فیلمنامه نویس اثرش است !
اما چه چیزی سبب می شود که فیلمنامه ای با این مشخصات تبدیل به فیلمی قابل اعتنا شود ؟
پاسخ کارگردانی و از همه مهمتر دکوپاژی است که کیلومتر ها از فیلمنامه فاصله دارد و به طرز شگفت آوری در طول فیلم مشکل عدم وجود فیلمنامه را حل کرده است .
دشتی در کارگردانی قابل اعتنا است ، و آنقدر به سینمای آیزن اشتاینی وفادار است که می تواند فضا را به درستی خلق کند و فیلمش دارای اتمسفری است خاصِ جهان فیلم ساز هر چند که در این تعریف نمی توان به هنر عماد خدابخش در تدوین اشاره نکرد که به نظر می رسد در عملیات نجات فیلم نقش به سزایی داشته است اما قطع به یقین تدوین گر متریالی در دست داشته که توانسته با تدوینی درخشان به این امر فایق آید که این متریال خروجی کار کارگردان است .
بازی ها در لیبیدو ... دیدن ادامه ›› بیش و کم قابل قبول است ، بتزیگر پسر در لحظاتی از فیلم درخشان است ، فیزیک بازیگر پدر برای نقشش خوب است اما بازی دختران فیلم نه ، لهجه ها مخصوصا برای مخاطب ترک زبان اصلا یکدست نیست و انتخاب بازیگران برای نقش دختران فیلم جا به جاست ( بهتر بود از دختر چشم رنگی برای نقش اصلی استفاده می شد )
در نهایت لیبیدو اثری است که ارزش دیدن دارد و موید این نکته است که الزاما فیلمنامه ی خوب فیلم خوب نمی سازد و فیلمنامه ی بد فیلم بد !
لیبدو فیلم خوبی است با فیلمنامه ی بد!