دغدغه مندی قلم علی صفری تحسین برانگیزه. و کارگردانی هنرمندانه‌ی رها حاجی زینل که بی نقص بود. بازیگرای کار خوب از پس نقش براومدن. شروع خوب و در ادامه که به جا خنده میگرفتن از مخاطب. این تئاتر، نمایش بغض غم‌انگیز گلوی ماست (به خصوص دخترها).
مذهب، غیرت، ناموس و تجاوز و همه‌ی بختک‌های تاریخی که خیلیا فکر میکنن مال ۵۰ سال پیشه ولی ما هر روز داریم با پوست و استخونمون حسش میکنیم. هنوزم خیلی از خونواده ها با همچین مسائلی دست و پنجه نرم میکنن.
حالا حالاها، علی صفری باید بنویسه، رها کارگردانی کنه و بغض ما رو روی سن فریاد بکشن شاید امید ما روزی جاری بشه. دم همتون گرم.