چه موهبتیه واسه سینما معتمدآریا
چه دلنشین و حساب شده س بازیش
صداش، اکتش، نگاهش، حرکتاش، میمیکاش، شادیش، غصه ش، غمشادیش…
این شد چهارمین فیلم زیبای آذری که این چند ماهه دیدم. فیلم درجه یکی بود. هم وزن، هم تراز، متعادل، محترم…
خوشرنگ، خوش صدا، خوش ریتم…
فیلمبرداری رو‌خیلی دوست داشتم، کاملا احساس نبود دوربین بین خودم و صحنه رو حس میکردم. انگار خودم مستقیم اونجام و دارم میبینم.
شبنم مقدم با ۱۵ ثانیه ضجه و ناله، کاملا نشون داد اگه معتمدآریا آباجان نبود، این فیلم چه فاجعه ای میشد. سراسر جیغ و صیحه و گریه… معتمدآریا نقش رو زنده کرد و فیلم رو افراشته...
براوو به این فیلم…