سوژه تکراری که بارها تو این سال‌ها کار شده، خیلی از موقعیت‌ها رو قابل پیش‌بینی می‌کرد که اون رو از فیلمنامه می‌دونم...
بازی میترا حجار خوب و باورپذیر بود و امیر آقایی نه... پردیس پورعابدینی هم اون حس مادرانه رو نشد انتقال بده، به‌نظرم برای این نقش فقط صورت سرد و بی‌روح کفایت نمی‌کنه... پژمان جمشیدی انتخاب خوبی نبود اصلا، سرو صدا و سیگار کشیدن‌هاش تو فیلم کاریکاتور بود... علی اوجی هم که هست کلا...
موسیقی فیلم انگار کپی موسیقی فیلم بی‌رویا بود که من اونجا خیلی دوسش داشتم ولی تو این فیلم انگار وصله ناجوری بود جز چند سکانس...
یه جاهایی نزدیک شد به این‌که آدما رو در برابر شعارهاشون تو عمل قرار بده ولی ادامه‌اش نداد و پیش نبردش...
پایان‌بندی فیلم رو هم دوست داشتم...