ایده فیلم خوب بود ولی میشد بهتر در بیاره فیلم رو. پایان‌بندی فیلم رو نپسندیدم. داستان موازی توی فیلم، کارکرد خاصی نداشت از نظر من. پرداخت و پیشبرد قصه هم می‌تونست بهتر باشه.
طراحی صحنه خوب نبود و فضای دادسرا و بازپرسی هم در نیومد.
بازی‌ها متوسط بود. پژمان جمشیدی نشد در بیاره نقش رو. ستاره پسیانی معمولی و مثل همیشه. سارا بهرامی خوب بود.
در مجموع از دیدنش پشیمون نیستم و ارزش یک‌بار دیدن رو داشت.

دوست داشتم کار رو و خوشحالم که دیدمش.
اپیزودیک‌ بودن فیلم برای من جذاب بود.
بازی‌ها به اندازه و باورپذیر.
طراحی صحنه و لباس خیلی خوب.
موسیقی عالی و کاملا در خدمت فیلم.

به جز پایان‌بندی، کلا خوب بود و میشه با فیلم ارتباط گرفت و دنبالش کرد. فارغ از ضعف‌های فیلم‌نامه، خرده اتفاقات شیرین کاشته شده تو داستان، کمک می‌کنه فیلم از ریتم نیفته.
بازی‌ها همگی در یک‌سطح‌ و قابل قبول بودن.
موسیقی خوب و‌ متناسب بود.

یه فیلم‌ نسبتا خوب.
زحمات کارگردان، عوامل صحنه و بازیگران واقعا‌ سنگین بوده و قابل تقدیره. فیلمنامه فاقد ظرافت‌های لازم برای همراه ساختن مخاطبه.
سکانس‌های ابتدایی فیلم سرگیجه‌آوره و دوربین روی دست گنگ و کلوزآپ‌های نه چندان دلچسب، فضاسازی خاصی رو انجام نمیده. حجم خمپاره و صدای انفجار تو کل فیلم، تو ذوق میزنه و می‌تونست کمتر باشه.
به‌نظرم نیکی کریمی انتخاب خوبی برای این‌ نقش نبود و علیرغم تلاشی که می‌کنه، باورپذیر از آب در نمیاد. لهجه گهگاه فارسی و گهگاه جنوبیش هم تو ذوق میزنه. در عین‌حال پانته‌آ پناهی‌ها خیلی خوب و فرشته حسینی عالیه که میتونن کاندیدای نقش مکمل باشن.

کند و سردرگم در پیشبرد قصه. به‌نظرم فیلم‌نامه ظرفیت یک فیلم بلند رو نداشت.
نور فیلم و فضای غبارآلود برخی پلان‌ها، اون فضاسازی احتمالی مدنظر فیلم رو در نمیاره.
صرفا بازی کودک‌ فیلم خوب بود و مریلا زارعی معمولی. بهروز شعیبی هم نشد شخصیت اصلی فیلم رو در بیاره.
موسیقی‌ در بعضی جاها به شدت نشسته روی فیلم (سکانس انتهایی فیلم) و بعضی‌ جاها نه (گفتگوی دو نفره تو بالکن).

جذاب، خوش‌ ریتم، سر پا و جون‌دار، ولی با پایانی نه چندان دلچسب.
فیلم‌نامه همچنان می‌تونست جواب سوال‌های بیشتری رو بده که ازشون عبور کرد و تو داستان رها شدن.
بازی عزتی رو دوست داشتم. حداقل کاندیدا میدونمش اگر سیمرغ رو نبره. آناهیتا درگاهی هم خوب از عهده نقشش براومده بود. بقیه شخصیت‌ها باورپذیر از آب در نیومده بودن.
دوربین فیلم تو یه سکانس‌هایی بی‌جهت، بازی در می‌آورد.
موسیقی انتهایی فیلم جذاب بود که ای‌کاش تو طول فیلم هم ازش بهره بیشتری می‌برد.
در مجموع فیلم خسته‌‌ات نمی‌کنه و دیدنی‌‌ از کار در اومد.

صرفا برای پر کردن باکس کمدی جشنواره.
به اندازه خودش خنده می‌گیره از مخاطب و تکلیفش با خودش مشخصه لااقل.
بازی‌ها خوب و روون بود. نازنین بیاتی، بهرنگ علوی و رویا تیموریان‌ به‌خوبی از عهده نقششون بر اومده بودن.
پایان‌بندی فیلم نامناسب و وصله ناجور بود.
حضور کارگردان تو سالن، قطع صدای تیتراژ فیلم و درخواست ایشون برای دادن رای خوب به فیلم هم از عجایب این دوره بود...

ضعیف در شکل‌دهی و پیشبرد قصه. درامی که اصلا شکل‌نمی‌گیره و روابط بین شخصیت‌هاش رو هواست. فرم و اجرای بسیار بد. فیلم قبلی این‌کارگردان، لباس شخصی، که تو جشنواره دو دوره قبل و با همین تم بود، خیلی خوش‌ساخت‌تر بود.
اواخر فیلم، تا حدی ریتم بهتر میشه و موسیقی خوب مسعود سخاوت‌دوست به کمک فیلم میاد.
بازی نقش اول فیلم، فاقد هرنوع ظرافتی برای ارائه شخصیت چندلایه و پیچیده. فقط لیلا زارع تونسته تاحدی گلیم خودش رو از آب بیرون بکشه.

خوب بود ولی نه عالی. خط روایی داستان کند پیش میره. شاید با یه مقدار کوتاه کردن و تدوین دوباره بهتر بشه.
ارجاعات فیلم به برخی موضوعات روز، گل‌درشت و شعاری به‌نظر می‌رسید.
بازی‌ نقش‌های اصلی نسبتا خوب بود ولی رسول تو اجرا بیش از حد اغراق شده بود. نسیبه به‌جز نحوه گفتارش که به‌نظرم در نیومده بود، بازی خوبی داشت. دایی‌ و خواهر دختره رو بیشتر از خود نقش‌های اصلی پسندیدم. دایی شاید برای نقش مکمل کاندیدا شه. کیایی هم خوب بود.
شاید میشد از موسیقی بهره بیشتری ببره برای ساختن فضای باورپذیرتر تو فیلم.
درمجموع به نظرم ارزش یه بار دیدن رو داره.

بهترین فیلم جشنواره تا اینجا از نگاه من. همه چیز درست و اندازه. ریتم و ضرباهنگ خوب و متناسب.
فیلمنامه‌ای خیلی خوب که به جزئیات توجه کافی شده بود. اینقدر خوب که به‌نظرم تو نیم ساعت آخر، می‌تونست یکی دوبار فیلم رو با یه پایان‌بندی کاملا متفاوت تموم کنه و یه دنیای دیگه از سرنوشت شخصیت‌هاش خلق کنه.
موسیقی فیلم خیلی خوب و در اختیار فیلم. هرچند تم موسیقی و سازبندی غالب با سازهای زهی‌‌ منقطع، بسیار نزدیک به فضای موسیقی فیلم‌های بی‌رویا و بی‌مادر که بامداد افشار اون‌ها رو هم ساخته، بود، که تو بی‌رویا هم، خوب و همراه فیلم بود ولی تو بی‌مادر نه. ایشون رو برای موسیقی یکی از این فیلم‌ها کاندیدای سیمرغ می‌دونم.
رنگ فیلم رو دوست داشتم. فضاسازی‌ای که رنگ تو فیلم انجام داد حساب شده و دیدنی بود. طراحی لباس هم خیلی خوب.
بازی‌ها همگی خیلی خوب. پریناز ایزدیار عالی و حداقل شایسته کاندیدا شدن، اگر نبره سیمرغ رو. هوتن شکیبا خوب و جون‌دار. بازیگران نقش‌های مکمل هم خوب.
اسم فیلم هم انتخاب خوبی بود.
قاب‌بندی‌ها خوب و جای دوربین درست. کارگردانی فیلم از نظر من بی‌ادعا ولی درخشان بود.

متاسفانه خیلی با فیلم ارتباط نگرفتم و خط سیر داستانی فیلم با این‌که براساس یه داستان از مصطفی مستور و فیلمنامه فرهاد توحیدی بود، کشش و جذابیت کافی نداشت...
شاید با تدوین دوباره و کم کردن بعضی سکانس‌ها، ریتم فیلم بهتر بشه...
پگاه آهنگرانی و الهام کردا خوب بودند ولی لهجه‌دار بودنشون به بازیشون لطمه وارد کرد... مصطفی زمانی و صابر ابر هم با تخفیف همون همیشگی...
کلا این حجم اصرار به هنری درآوردن کارها با سکانس‌های کویر و کوه و خونه‌های محلی و شتر رو درک نمی‌کنم...

سوژه تکراری که بارها تو این سال‌ها کار شده، خیلی از موقعیت‌ها رو قابل پیش‌بینی می‌کرد که اون رو از فیلمنامه می‌دونم...
بازی میترا حجار خوب و باورپذیر بود و امیر آقایی نه... پردیس پورعابدینی هم اون حس مادرانه رو نشد انتقال بده، به‌نظرم برای این نقش فقط صورت سرد و بی‌روح کفایت نمی‌کنه... پژمان جمشیدی انتخاب خوبی نبود اصلا، سرو صدا و سیگار کشیدن‌هاش تو فیلم کاریکاتور بود... علی اوجی هم که هست کلا...
موسیقی فیلم انگار کپی موسیقی فیلم بی‌رویا بود که من اونجا خیلی دوسش داشتم ولی تو این فیلم انگار وصله ناجوری بود جز چند سکانس...
یه جاهایی نزدیک شد به این‌که آدما رو در برابر شعارهاشون تو عمل قرار بده ولی ادامه‌اش نداد و پیش نبردش...
پایان‌بندی فیلم رو هم دوست داشتم...

هیات انتخاب هم داشت این دوره؟!
افتضاح در تمام سطوح بشری و بصری
صد رحمت به فیلم‌های دهه ۶۰
یه مثلا اکشن، که کمدی شد
صرفا برای پر کردن باکس بین برنامه‌ها

اولین فیلم جشنواره امسال
تعلیق توی فیلم خوب و موسیقی بسیار جذاب
بازی طناز طباطبایی درخشان
یه صابر ابر معمولی
پرداخت و کارگردانی فیلم نسبتا خوب
دوربین در خدمت فیلم
ولی حفره‌های فیلم‌نامه چشمگیر
مشابه ایده فیلم، تاکنون فیلم‌های زیادی ساخته شده تو دنیا
در مجموع دیدنش ارزنده است
پیش‌بینی گیشه موفقی نمیشه داشت چون دونستن ایده فیلم، از کشش و جذابیت اون کم میکنه