بهترین فیلم جشنواره تا اینجا از نگاه من. همه چیز درست و اندازه. ریتم و ضرباهنگ خوب و متناسب.
فیلمنامه‌ای خیلی خوب که به جزئیات توجه کافی شده بود. اینقدر خوب که به‌نظرم تو نیم ساعت آخر، می‌تونست یکی دوبار فیلم رو با یه پایان‌بندی کاملا متفاوت تموم کنه و یه دنیای دیگه از سرنوشت شخصیت‌هاش خلق کنه.
موسیقی فیلم خیلی خوب و در اختیار فیلم. هرچند تم موسیقی و سازبندی غالب با سازهای زهی‌‌ منقطع، بسیار نزدیک به فضای موسیقی فیلم‌های بی‌رویا و بی‌مادر که بامداد افشار اون‌ها رو هم ساخته، بود، که تو بی‌رویا هم، خوب و همراه فیلم بود ولی تو بی‌مادر نه. ایشون رو برای موسیقی یکی از این فیلم‌ها کاندیدای سیمرغ می‌دونم.
رنگ فیلم رو دوست داشتم. فضاسازی‌ای که رنگ تو فیلم انجام داد حساب شده و دیدنی بود. طراحی لباس هم خیلی خوب.
بازی‌ها همگی خیلی خوب. پریناز ایزدیار عالی و حداقل شایسته کاندیدا شدن، اگر نبره سیمرغ رو. هوتن شکیبا خوب و جون‌دار. بازیگران نقش‌های مکمل هم خوب.
اسم فیلم هم انتخاب خوبی بود.
قاب‌بندی‌ها خوب و جای دوربین درست. کارگردانی فیلم از نظر من بی‌ادعا ولی درخشان بود.