دیشب فیلم متری شیش و نیم رو دیدم ، نگم که چقدر آدم تو صف بودش و چند تا سانس فوق العاده و هیجان که خودتون بهتر میدونید، حقیقتش فیلم رو در کل دوست داشتم ولی حس میکنم اون هیاهو و اتفاقات قبل از نمایش و عدم نمایشش تو روز اول برای همین موقع بودش، اینکه تماشاچیی فیلم رو ببینه و در آخر موقع خروج تو راهرو بگه عجب فیلمی، چه جسارتی، حتما سانسور میشه، حق داشتن جلوش رو بگیرن و .....
به نظرم سعید روستایی نشون داد میتونه فیلم پلیسی هم خوب بسازه، بازی ها از معادی تا نوید محمدزاده رو دوست داشتم ولی فرهاد اصلانی نقش قاضی رو خیلی گوگولی مگولی بازی میکرد ، حتی قاضی های دادگاه خانواده هم اینجوری نیستن چه برسه به مواد مخدر البته به نظرم بیشتر اشکال از نقش بود تا بازی ، فیلنامه خوب بودش و کارگردانی بهتر و با صحنه های خوفناک و دیالوگ های محکم و کوبنده بیننده رو همراه میکرد ، ولییییی من خودم دنبال اون جسارت و شجاعت فیلمساز بودم ولی هیچی گیرم نیومد ، دنبال پلیسی که پول رو قبول میکنه، قاضی که کارش همیشه درست نیست ، و خلافکاری قصی القلب ولی چیزی جز آدم فقیر مهربونی که بخاطر دیگران شده رییس باند مواد مخدر ندیدم‌‌‌.....
راستی من وقتی فیلم رو میدیدم ناخودآگاهم انگار داشت مغزهای کوچک زنگ زده ۲ رو میدید.:)
و در آخر هنوزم میگم فیلم رو دوست داشتم چون فیلم بود ولی با چارچوب های واقعی ذهن من فاصله داشت و اینکه کی سلیقه فیلمی هممون شد فیلمی خوبه که انقدر تلخ باشه و سیاه نمایی داشته باشه ، انگار اون زمان خشنود میایم بیرون ......
۷ ستاره از ۱۰