تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
تماشاخانه ملک
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
خانه نمایش دا
تالار مولوی
تالار حافظ
تماشاخانه سنگلج
تالار هنر
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
مجموعه تئاتر لبخندSB > com/org | (HTTPS) localhost : 01:31:21
حدود ۱ سال پیش نمایشنامه لاموزیکا رو خونده بودم و از اون موقع منتظر بودم نمایش لاموزیکا رو هم ببینم. در کل میتونم بگم نمایش خوبی بود، از نقاط ... دیدن ادامه ››
قوت کار میتونم به طراحی صحنه و نورپردازی اشاره کنم که با وجود محدودیت ها مناسب بود. اضافه شدن کاراکتر آقای فروغی به نمایش و به خصوص با صدا و بازی خوب ایشون مناسب بود. انتخاب موسیقی به طور کلی مناسب و هماهنگ با اتفاقات و حس و حال هر بخش از نمایش بود. استفاده از آهنگ Planetarium از Justin Hurwitz در اون بخش از نماش کاملا حس اون بخش از نمایش رو تقویت می کرد.
چیزی که مشخص هست اینه که کارگردان نمایش، خانم مژگان یوسفی، در اجرای نمایش نسبت به نمایشنامه اصلی تفاوت هایی ایجاد کردن، برای مثال flashback هایی که در متن نمایشنامه فقط حرفشون هست اما در این نمایش می تونیم این flashback ها و احساس کاراکترها در اون زمان های خاص رو هم ببینیم. این مورد شاید در یک نگاه کلی به نظر خوب باشه و باعث درک بهتر حس کاراکترها در گذشته باشه اما از نظر من، وجود این flashback ها در طول نمایش باعث تغییر ناگهانی حس بیننده ها میشه و بیننده ها نمیتونن اونجوری که باید، حس الان کاراکترها که در لابی هتل نشستن رو درک کنن. به نظرم باید این رو در نظر بگیریم که این اتفاقات در گذشته کاراکترها اتفاق افتادن و حالا مدت زیادی از اون اتفاقات میگذره و کاراکترها الان نسبت به اون اتفاقات حسی کاملا متفاوت دارن و چیزی که باعث این تغییر احساس برای اونا شده زمان بوده. هرچند که نمایش هم حس زمان حال کاراکترهارو درست نشون میده اما به نظر من وجود این flashback ها و در بیشتر مواقع بدون تعیین مرز خاصی، میتونه به طور ناخودآگاه بر روی حس و حال بیننده تاثیر بذاره و باعث درک اشتباه از حس ها بشه.
حذف یک سری flashback ها، مثل ماجرای اسلحه و ایستگاه قطار، به خصوص با وجود آهنگ Bang Bang که شاید مرتبط با موضوع بود اما کاملا متفاوت با حس ها بود، از نظر من به شدت میتونست کیفیت نمایش رو بالا ببره.
اما برای مثال flashback حرف زدن با خود جلوی آینه به نظرم بهترین flashback نمایش بود که باعث تغییر شدید حس و حال بیننده هم نمیشد.
مورد دیگه که من یادم نمیاد تو نمایشنامه خونده باشم و به نظرم حتی اشتباه هم هست، یک بخش از حرف های راوی بود که می گفت یک نیروی قوی دیگه باعث شد که این دو از هم جدا شن: نیروی هوس. چیزی که در واقع وجود داره اینه که دو تا کاراکتر عاشق هم بودن اما نیرویی باعث شده از هم فاصله بگیرن و رابطشون به مشکل بخوره و مثل قدیم نباشه که این نیرو ناشناخته ست اما کاراکترها میخوان مثل قدیم باشن و دنبال باز آفرینی همون لحظه ناب هستن که در نهایت منجر به خیانت میشه، اما تو مرحله اول این هوس نبوده که اونا رو از هم جدا کرده.
موردی که من نتونستم خوب باهاش ارتباط برقرار کنم رقص های بازیگران و به خصوص خانم صبا ایزدپناه بود. حرکت های خشکی که ایشون در رقص داشتند رو به خوبی متوجه نشدم که آیا هدف خاصی داشته یا خیر؟ شاید این حرکات میخواستن نشون بدن که یک سری احساسات هنوز هم در کاراکتر هستن، اما توی بروز دادن این احساسات دچار ضعف هست و اونجوری که باید باشه نیست، اما مطمئن نیستم و حتی اگر هدف همین هم بوده، شاید این نوع رقص، بهترین گزینه برای نشان دادن این مفهوم نبوده.
قبل از صحنه آخر، راوی شخصیت ها و ویژگی هایی که دارند رو معرفی می کنه که دلیلش رو متوجه نشدم که چرا این بخش اینجا قرار گرفته. شاید اگر مثل نمایشنامه لاموزیکا دومین، معرفی شخصیت ها در اول نمایش قرار می گرفت به درک بهتر بیننده ها کمک می کرد.
پایان متفاوتی که خانم مژگان یوسفی در نظر گرفته بودن رو میتونم مثبت ارزیابی کنم که با رفتن آن ماری نمایش به پایان نمیرسه و صحنه ای دیگر هم وجود داره که برداشت من از اون این بود که داره آینده رو نمایش میده. آینده ای که عشق برای دو کاراکتر هنوز توش وجود داره اما جدا از هم.
چیزی که مشخص هست اینه که کارگردان نمایش، خانم مژگان یوسفی، در اجرای نمایش نسبت به نمایشنامه اصلی تفاوت هایی ایجاد کردن، برای مثال flashback هایی که در متن نمایشنامه فقط حرفشون هست اما در این نمایش می تونیم این flashback ها و احساس کاراکترها در اون زمان های خاص رو هم ببینیم. این مورد شاید در یک نگاه کلی به نظر خوب باشه و باعث درک بهتر حس کاراکترها در گذشته باشه اما از نظر من، وجود این flashback ها در طول نمایش باعث تغییر ناگهانی حس بیننده ها میشه و بیننده ها نمیتونن اونجوری که باید، حس الان کاراکترها که در لابی هتل نشستن رو درک کنن. به نظرم باید این رو در نظر بگیریم که این اتفاقات در گذشته کاراکترها اتفاق افتادن و حالا مدت زیادی از اون اتفاقات میگذره و کاراکترها الان نسبت به اون اتفاقات حسی کاملا متفاوت دارن و چیزی که باعث این تغییر احساس برای اونا شده زمان بوده. هرچند که نمایش هم حس زمان حال کاراکترهارو درست نشون میده اما به نظر من وجود این flashback ها و در بیشتر مواقع بدون تعیین مرز خاصی، میتونه به طور ناخودآگاه بر روی حس و حال بیننده تاثیر بذاره و باعث درک اشتباه از حس ها بشه.
حذف یک سری flashback ها، مثل ماجرای اسلحه و ایستگاه قطار، به خصوص با وجود آهنگ Bang Bang که شاید مرتبط با موضوع بود اما کاملا متفاوت با حس ها بود، از نظر من به شدت میتونست کیفیت نمایش رو بالا ببره.
اما برای مثال flashback حرف زدن با خود جلوی آینه به نظرم بهترین flashback نمایش بود که باعث تغییر شدید حس و حال بیننده هم نمیشد.
مورد دیگه که من یادم نمیاد تو نمایشنامه خونده باشم و به نظرم حتی اشتباه هم هست، یک بخش از حرف های راوی بود که می گفت یک نیروی قوی دیگه باعث شد که این دو از هم جدا شن: نیروی هوس. چیزی که در واقع وجود داره اینه که دو تا کاراکتر عاشق هم بودن اما نیرویی باعث شده از هم فاصله بگیرن و رابطشون به مشکل بخوره و مثل قدیم نباشه که این نیرو ناشناخته ست اما کاراکترها میخوان مثل قدیم باشن و دنبال باز آفرینی همون لحظه ناب هستن که در نهایت منجر به خیانت میشه، اما تو مرحله اول این هوس نبوده که اونا رو از هم جدا کرده.
موردی که من نتونستم خوب باهاش ارتباط برقرار کنم رقص های بازیگران و به خصوص خانم صبا ایزدپناه بود. حرکت های خشکی که ایشون در رقص داشتند رو به خوبی متوجه نشدم که آیا هدف خاصی داشته یا خیر؟ شاید این حرکات میخواستن نشون بدن که یک سری احساسات هنوز هم در کاراکتر هستن، اما توی بروز دادن این احساسات دچار ضعف هست و اونجوری که باید باشه نیست، اما مطمئن نیستم و حتی اگر هدف همین هم بوده، شاید این نوع رقص، بهترین گزینه برای نشان دادن این مفهوم نبوده.
قبل از صحنه آخر، راوی شخصیت ها و ویژگی هایی که دارند رو معرفی می کنه که دلیلش رو متوجه نشدم که چرا این بخش اینجا قرار گرفته. شاید اگر مثل نمایشنامه لاموزیکا دومین، معرفی شخصیت ها در اول نمایش قرار می گرفت به درک بهتر بیننده ها کمک می کرد.
پایان متفاوتی که خانم مژگان یوسفی در نظر گرفته بودن رو میتونم مثبت ارزیابی کنم که با رفتن آن ماری نمایش به پایان نمیرسه و صحنه ای دیگر هم وجود داره که برداشت من از اون این بود که داره آینده رو نمایش میده. آینده ای که عشق برای دو کاراکتر هنوز توش وجود داره اما جدا از هم.
مژگان یوسفی (mozhgan.yousefi)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
مژگان یوسفی
از ۱۸ دی ۱۴۰۰
سپاس که به دیدن نمایش ما نشستید،دیالوگ های راوی در متن نبوده ،از توضیحات نویسنده برداشته شد،این متن پایان نامه من بوده و کاملا آکادمیک بررسی شده از نظر روانشناختی زن و مرد،بخصوص زن(روانشناختی کارن هورنای)و بررسی آثار دوراس و دیدگاه این نویسنده،و مطمئنا برای هر میزانسن و دیالوگ و حس های بازیگر و قرار دهی راوی در قسمت های مختلف دلیلی وجود دارد و اینکه به هیچ عنوان خودم رو محدود به متن نکردم،و در مورد نیروی هوس که در نمایشنامه وجود دارد توسط خود نویسنده بیان شده،چون کاراکتر مرد از روز اول ...(خیانت).
جای بحث بسیار دارد این متن،این پاسخ من به تمام دوستانی هست که لطف کردند نظرات خود را به اشتراک گذاشتند،چه مثبت چه منفی،
سپاسگزارم که تئاتر میبینید حتی اگر دوست نداشتید.
جای بحث بسیار دارد این متن،این پاسخ من به تمام دوستانی هست که لطف کردند نظرات خود را به اشتراک گذاشتند،چه مثبت چه منفی،
سپاسگزارم که تئاتر میبینید حتی اگر دوست نداشتید.
۲۳ بهمن ۱۴۰۰
دوست‌دارم
( ۴ )
پاسخ
ممنونم از توضیحاتتون و وقتی که گذاشتید خانم ایزدپناه. در مورد عدم خودباوری آن ماری و پر رنگ شدن این موضوع در طول نمایش، میشه تا حدودی از پاسخ هاش در طول نمایش و صحنه صحبت با خود در مقابل آینه این برداشت رو کرد که شاید تا قبل از اینکه شما اشاره کنید به این مسئله دقت نکرده بودم.
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۵۵۴,۰۰۰ نفر
+۲۸,۵۷۰ برنامه
+۸,۹۷۰,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۷,۵۵۴ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
