واقعیتش رو بخوام بگم بدترین تئاتری بود که دیدم
نه اینکه بازی ها بد باشه ها، نه
بازی، اجرا، متن، کارگردانی، همه اینها خوب بود
اما برای من بدترین تئاتر بود چون تمام مدت نمایش، با تمام وجود خانم های قربانی رو حس میکردم، تنم میلرزید و از اول تا آخر نمایش داشتم گریه میکردم، میترسیدم، بخصوص آخر نمایش که فکر کردیم غلامرضا لبخندی اعدام شدو نفس راحتی کشیدیم ولی در نهایت رضا بهرامی اومد و گفت غلامرضا لبخندی منم... و باز رعشه بر وجودم افتاد و نفسم حبس شد...
و وقتی نمایش تموم شد زانوهام حتی رمق نداشت که از جا بلند شم و از سالن خارج شم...
و تا دو هفته همچنان حالم بد بود و هنوز هم با گذشت مدت مدیدی از دیدن این نمایش به خوبی اینها رو به یاد دارم