سلام
قبل از هرچیزی عرض خسته نباشید به عوامل کارگردانی محترم و بازیگران حرفه ای و درخشان این اثر خوب و بی نظیر دارم.

در ابتدای امر به طراحی فرم و حرکت این نمایش می‌پردازم که کاری بسیار تخصصی و زیبا را شاهد بودم که جا دارد از پردیس زارع عزیز تشکر کرده که در هر نمایشش تماشاگر و مخاطب را شگفت زده می‌نماید، اگر چه در چند پرده در خدمت کلیت اثر نبوده اما چیزی از ارزش های حرکت گروهی نمی کاهد. بنده به نوبه خود کلاه از سر برمیدارم و برای تمامی بازیگران، دست جانانه‌ای میزنم‌.

نکته دوم: همواره در عرصه هنر پیشرو بودن و آوانگارد بودن نیاز به جسارت و دانش عمیق دارد که کارگردان این اثر در سال‌های فعالیتش ثابت کرده است که از پس این موضوع برآمده و در راستای ارائه نمایش های پیش برنده و پیشرو و آوانگارد که همراه با نوین ترین تکنیک های جهانی نمایش و نمایشنامه نویسی است گام برداشته و جای تقدیر دارد.
چیزی که هم برای مخاطب عمومی اثر جذابیت دارد و هم برای مخاطبین حرفه ای و ریز پرداز تئاتر، نکته های به سزایی دارد.
آقای ... دیدن ادامه ›› سنجابی در یک پرده از این نمایشنامه به مثابه مکتب پست مدرن، بازی را به روی متن می آورد و به طور مستقیم رسالت تفکری خود را با تماشاچی در میان می گذارد که مارا یاد شاهکار اوژن یونسکو در نمایش آواز خوان طاس می اندازد که بازی را به روی متن می آورد و کاملا ضد روایت و ضد سناریو نمایش را اجرا می‌برد.
مولفه هایی که شاید برای مخاطبین عمومی تئاتر کمی غریبه باشد اما کاملا مشهود است و می‌توان چندین ساعت در موردش صحبت کرد و بررسی نمود.


نکته سوم: این نمایش قائم به فرد نیست و حاصل ماه ها تمرین گروهی یک گروه حرفه‌ای تحت مدیریت گروه تئاتری دیگر است. منصفانه نیست اگر این نمایش زیبا را تحت عاملیت چند اسم بدانیم.

نکته چهارم: مخاطب حرفه‌ای می‌داند اگرچه با یک نمایش ۱۵۰ دقیقه‌ای و طولانی رو به رو است اما در هر پرده با یک خلاقیت عجیب و نوآورانه غافلگیر می‌شود و تقابل باور های سنتی در برابر نوین ترین کنش های روز دنیا در عرصه نمایش دیدنی‌ست. بنابراین پیشنهاد میکنم صبوری به خرج داده و این لقمه بزرگ و لذیذ را تکه تکه کرد و با تامل از هر لحظه‌اش لذت ببرد.

در آخر امید بر آن دارم که همواره هنر تئاتر ایران با چنین اجراهای لذت بخش، چندین گام رو به جلو بردارد مرز های جدیدی را کشف کند.

با احترام
میلاد اللهیاری