«مائوزر»... عجب اجرایی، عجب متنی، عجب اکت‌هایی، عجب هماهنگی‌ای، عجب نورپردازی‌ای... دوسش داشتم، خیلی زیاد.

*این نمایش برای روح‌های لطیفِ حساس به خشونت توصیه نمی‌شود!

نمایش از ثانیه‌ی اول میخکوبم کرد. با نورپردازیش، حرکات بدنی و صدایی مهیب از یک «انسان».

متن هرآنچه باید می‌داشت رو داشت: پیام، انسجام، قوی بودن و کشش.

نحوه‌ی اجرا و اکت‌ها؟ در بهترین حالت ممکن؛ یعنی من طور دیگه‌ای نمی‌تونم تصورش کنم و نمی‌تونم انتظار چیزی بهتر از آنچه دیدم داشته باشم.
میمیک ... دیدن ادامه ›› صورت و ارائه‌ی فرم بازیگران؟ خیره‌کننده.
هماهنگی: در سطحی عجیب از تعریفِ کلمه‌ی عالی.

دکور؟ لازم و کافی و خلاقانه و عالی.
لباس و گریم: عالی.

پایان؟ و پایانی چنین درخشان، آغازی‌ست دوباره و دوباره و دوباره...
«انقلاب فرزندان خود را می‌بلعد»؛ حداقل در این جغرافیا...

موندم واقعاً چقدر دیالوگ ماندگار می‌شه ازین نمایشنامه درآورد؟ کل متن رو بذاریم شاید حق مطلب ادا شه!

پ.ن: لازمه یه مدت برای تئاتر جدید دیدن به خودم استراحت بدم: حس می‌کنم در شُرُفِ ازهم‌گسیختگیِ خاصیم!