سه‌شنبه این نمایش دیدم ولی نیاز داشتم بهش زمان بدم و بعد نقدش و بنویسم، تو این مدت رفتم متن نمایشنامه را خوندم تا ببینم چقدر اجرا با متن فاصله ... دیدن ادامه ›› داشته و حقیقتش یه سری از انتقادهایی که به اجرا داشتم از بین رفت.
- اولین نقدی که داشتم این بود که با توجه به اینکه جای خوبی داشتم و کنار علی باقری و دوست دخترش نشسته بودم و از ۴ بازیگر ۳ تا را دقیق میدیدم، اینکه لیلی رشیدی و خوب نمی‌دیدم ناراحت بودم، اما دیدم که تو متن نمایشنامه توصیه شده که مخاطب دچار چالش بشه در دیدن!
- یه جاهایی واقعاً فکر می‌کردم زیاده‌روی شده در نمایش عریان رنج، که دقیقاً عین متن بود ، بجز تغییراتی که جابر رمضانی به دیالوگ‌های خودش داده بود( که مورد نقد من نبود).
- از نظر خلاقیت فکر می‌کردم خیلی از موارد خارج متن باشن، که نبودن، حتی بیرون رفتن اون آقا وسط دیالوگ لیلی رشیدی و واکنش ایشون تو متن بود. قسمت اعظم خلاقیت مربوط به توصیف فضا و دیالوگ‌های خود رمضانی بود.
- من شخصاً نمایش اینتراکتیو دوست دارم ولی این نوع اینتراکتیو که تماشاچی روبروت باشه خیلی معذب و یه جاهایی غیر قابل تحمل بود، اما باز هم اینها در متن بود و زیاده‌روی کارگردان نبود. آیا باید با دستکاری متن کار و سنباده‌زده شده و نرم‌تر اجرا میکرد؟ فکر می‌کنم هدف کار از بین می‌رفت یا کم‌رنگ می‌شد.
- کار عمیق، سخت و دردناک بود، آیا بهش نیاز داشتیم؟ قطعاً. آیا الان بهش نیاز داشتیم؟ مطمئن نیستم!
- در آخر ،از کارهای رمضانی انتظار تراماتایز شدن داشته باشید :)