احسان عبدی پور در یکی از داستان هاش میگه:
ما نسلی هستیم که دیمی بزرگ شدیم، هیچ جا هم حسابمون نکردن و دلخوشی هامون مختص خودمون بود.

عذرخواهی می کنم اگر این متن در ادامه ممکن هست عبارات و حالات ناخوشایندی رو القا کنه، ولی عین واقعیت هست؛
صبح امروز بیدار شدم، مثل هر روز
و طبق عادت، شاید عادت بد، موقع مراجعه به سرویس بهداشتی فرنگی گوشی خودم رو هم بردم تا ببینم از دیشب تا صبح دنیا به چه سمتی رفته
و باز ناخودآگاه گفتم بزار چک کنم شاید تیوال باز خواسته سورپرایزمون کنه
که دیدم بله
روزهای جدید هم باز شده و باز همون اتفاقات و ...
و از سر لجبازی با خودم گفتم بزار همینجوری چند روز رو امتحان کنم

و اتفاق ... دیدن ادامه ›› شگفت انگیز افتاد!
من تونستم دو تا بلیط بخرم!!
دو تا بلیط برای روزی که نمیدونستم چندم هست و جایگاهی که نمیدونستم کجاست ...
و شاید باورتون نشه، ولی هنوزم نرفتم چک کنم ببینم چه روزی و چه جایگاهی هست

فقط حسرت خوردم
حسرت عمری که میتونست چقدر بابرنامه تر و منطقی تر سپری بشه برامون
حسرت همه ی موقعیت هایی که حتی موفقیتشون برامون با شانس و اقبال همراه بوده و خوشحال بودیم ازشون، چون ما نسلی بودیم که همه چیز برامون دیمی بود
ولی دیگه امروز خوشحال نیستم
سالهاست که حتی همین دلخوشی های کوچک هم خوشحالم نمی کنه
انگار فقط بلیط میگیریم میرم سینما و تیاتر و کنسرت که بدونیم زنده هستیم
به خودمون ثابت کنیم شاید یک روزی این زنده بودن منجر به زندگی کردن بشه
کی و کجا، خدا می‌دونه ...