مانش نمایشی که میتوان در سبد تئاتر های خوب این روز ها گذاشت . ایده ، طراحی، موسیقی مناسب و درخور اما فارغ از این ها متن مانش قدرت جذب ندارد و کنش های قصه پیش برنده نبود ، روندی قابل پیش بینی داشت برای من ، طراحی نور مانش هرچند جذاب اما قدرت تمرکز مخاطب بر بازیگر و قصه را میگرفت و هرچه جلوتر میرویم جان کار را میگرفت و اجازه ارتباط مخاطب با بازیگران را نمیدهد. (نور های اوور اکسپوز بر روی صورت بازیگر و سایه های زیاد که در ابتدای کار برایم جذاب بود اما کم کم ارتباطم رو قطع کرد .، بازی مهدی حسینی جذاب و سام درخشانی توانست روی دیگری از خود نشان دهد .