Iتاتری در ایرانشهر دیدم با نام مخاطب.
‎با کارگردانی جابر رمضان.
‎کار متفاوتی بود. بازیگرانش داخل جمعیت بودند. لیلا رشیدی یک طرف،نگارجواهریان، آن طرف.علی باقری و جابر رمضان هم لای جمعیت.
‎موضوعش تجاوز بود. و گفتگو در باره اتفاقاتی که زیر پوست شهر جریان دارد. نگاه به به این موضوع از زاویه گل درشت ترین اتفاقات متجاوزانه بود. تجاوز محارم، برادر وخواهر و پدر و حتی کودک شیرخوار.
‎تلخ بود. این لایه خشونت اندک است. ولی اینکه تاتر تلنگر به آن بزند، براساس رسالت هشیار کنندگی جامعه شاید مفید باشد.
‎تلخ ها را نباید چشید. اما باید دانست که در کنارمان تلخی های تهوع آور وجود دارد.
‎متفاوت بودن شکلی کار در گفتگو با مخاطبان هم جالب بود. نمیفهمیدی که جزو بازی است یا نه. ولی خدایی. یک کمی تصنعی بود و نتوانسته بود با مخاطب تاتری خیلی تعامل کند.
‎بازیگران یکی یکی قهر میکردند و دعوا میکردند و صحنه را ترک میکردند.
‎آخرش تماشاگر میماند و حوضش.
‎از خانم رشیدی که هنوز ... دیدن ادامه ›› صحنه ترک نکرده بود، با اشاره سر پرسیدم، تمام شد.با چشم هایش اشاره داد که بله.
‎آن شب که من رفته بودم یک آقایی خیلی ناراحت بود. یک جورایی خودش را تاتر شناس میدانست.هی داد وفریاد می کرد که این تاتر مخاطب نیست. تخاطب است. من معنی حرفش را نفهمیدم.
‎تا پرچم تاتر در کشور بالا باشد، سایر هنرها هم رشد می کنند.