سلام. به عنوان یک بیننده‌ی ساده‌ی مبتدی می‌نویسم.
بازی‌ها فوق‌العاده بودن. حتی تصور کردنِ اینکه متن رو با یه سری حرکاتِ بدن انتقال بدید و اون هم متنی که صرفا روی پرده، نمایش داده میشه و شما کاملا با اون هماهنگ و همگام باشید، در صورتی که دید کافی به پرده ندارید، هم بسیار سخته. به شخصه از این موضوع خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم.
دکور، نورپردازی، طراحی لباس و حتی فونت و استایلِ متنِ نمایشگر همگی عالی بودن و مخاطب رو بیشتر واردِ فرهنگ و فضای آسیای شرقی میکردند.
اما نمایش رو دوست نداشتم. البته که نظر محبوبی نیست. همه‌ی این المان‌ها جدا جدا بهترین بودن ولی ترکیبشون با این متن رو دوست نداشتم.
نمایش رو دوست نداشتم نه به خاطرِ اینکه صامت بود و نه به خاطرِ اینکه خسته کننده بود به خاطر اینکه پیچیدگیِ غیرِ لازم داشت.
پیامِ متن کاملا واضح و مشخص بود ولی نیازی به حرف‌های فلسفی و به اصطلاح عجیب و غریب نبود.
به نظرم صحبت راجع به موضوعاتی که از درکِ ذهنِ انسان خارجه برای بیشتر آدما جذابه و برای همینه که مخاطبا یا عاشقش میشن و یا ازش متنفر میشن.