من دو بار نمایش کروکودیل رو دیدم، یک اجرا شب دوم و یک اجرا هم از اجراهای پایانی؛ اجرا اول به دلم نچسبید، اما اجرا دومی که دیدم با اجرا اول متفاوت بود. سعی میکنم چند تا از نکات مثبتی رو که در اجرا دوم دیدم اینجا بنویسم.
ریزه‌کاری ها و تغییرات جزئی در اجرا دوم به چشم میخورد که به نظرم نمایش رو از یک نمایش متوسط به یک نمایش قابل قبول و دلچسب ارتقا داده بود. این تغییرات نه فقط در بازی میترا نوروزی بلکه در شخصیت پردازی زن رخ داده بود. تغییرات به ظاهر جزئی اما موثر، که زن رو به کاراکتری تبدیل میکنه که ویژگی‌های رفتاری‌ش تا حد قابل قبولی مشهود و باورپذیره اما منطق انتخاب ها و تصمیمات‌ش به خصوص در انتها، همچنان قانع کننده نیست.
زیر لب حرف زدن کاراکتر با خودش، خنده و بعد اشک ریختن، عقب و جلو رفتن های هیستریک روی صندلی و... از زن یک کاراکتر آنرمال و فریکی میسازه.
از اون طرف کاراکتر مرد، که به نظرم میتونست پرداخت بیشتر و بهتری داشته باشه، کاراکتری منطقی و نرمال هست که مرصاد فیضی در حد نقش و کاراکتر، یک بازی استاندار و اندازه انجام داده.
به طور کلی انتخاب همچین شیوه روایت و فرم اجرایی برای کار اول، کار سخت و پر ریسکیه. اما به نظرم این گروه تا حد قابل قبولی از پسش براومده.
ایده نمایش به شدت جذابه برام اما فکر میکنم که اساسا به درد مدیوم سینما میخوره، و تئاتر نمیتونه حق مطلب رو ادا کنه.
فارغ از ایراداتی جزئی که هم در متن و هم در اجرا وجود داره، من اجرا دومی که دیدم رو دوست داشتم.
به همه عوامل هم خسته نباشید میگم و منتظر نمایش های بعدیشون هستم.