خب قطعا هیچ کاری بدون نقص نیست اما اینکه گروه اجرا توانستند چنین متن ارزشمندی رو با حفظ ارزشهایش به صحنه ببرند جای تبریک فراوان دارد.
این موضوع ... دیدن ادامه ›› در مورد بازی آقای کیانیان هم تا حدودی صادق است. بازی ایشان احتمالا بهترین بازی کیانیان نیست اما باید پذیرفت انتقال این همه احساسات متنوع و متضاد به مخاطب جز از امثال او ساخته نیست. گاهی مبهوت است و گیج، گاهی ترسان و بدبین، گاهی مهربان و البته اغلب تنها. بعضی وقتها مثل خود ما که فکر میکنیم داریم میفهمیم آنجا چه خبر است اما نمیفهمیم! و بعضی وقتها چنان خلاق و باهوش که خودش هم حیرت میکند.‌ واقعا که دست مریزاد.
دکور بسیار خلاقانه و خوش ساخت است اما به نظر من این همه پیچیدگی و تغییرات و شکستن های فضا نه تنها ضروری نیست بلکه با روح اثر منافات دارد. مگر قرار نیست همه چیز در اتاق خصوصی یک بیمارستان اتفاق بیفتد؟ در واقع برخلاف آنچه توسط دکور القا میشود، پیچیدگی فضا نیست، بلکه خود موضوع و ذهن آندری است که پیچیده است. پیچیدگی که تا انتها ذهن مخاطب را درگیر می کند اما سرانجام باید معلوم شود که آنجا چه خبر است.
خلاصه اینکه به نظر میرسد، پیچیدگی دکور بازیگران را هم کلافه کرده است. مخصوصا خانم رشیدی که با مگنت کشوها بدجوری درگیر بودند! یا احساس کردم بیش از آنکه تمرکز بر اجرای نقش دشوارشان داشته باشند، مجبور بودند در تغییر دکوراسیون مشارکت کنند!
نور پردازی صحنه اول که سایه غول آسای بازیگران روی دیوارهای سالن جلب توجه میکرد را متوجه نشدم.
شنیدن صدای بازیگران از بلندگو هم چنان آزاردهنده بود که ۲۰ دقیقه ای طول کشید بتونم باهاش کنار بیام و نمایش رو ببینم. به نظر میرسید خود بازیگران هم از ترس آسیب زدن به میکروفون در حرکت و بیان محدود و معذب بودند.
بازی با ساکسیفون به جای روشن کردن پیپ و سیگار و سایر کلیشه های معمول را هم پسندیدم.
موارد دیگری هم بود که نمیدونم چرا هرچه به ذهنم فشار میارم یادم نمیاد؟؟؟!!!