من عاشق اینم که فیلم هایی که تو شمال فیلمبرداری شده و قطع به یقین از زیبایی های شمال بهره برده رو تو سالن سینما ببینم که تی تی هم از این قاعده مستثنی نبود.تماشای تی تی برای من مثل خوندن یک کتاب داستان خوب اب و رنگ بود. کتابی که آروم اروم جلو میری و داستان با ریتم کند در وجودت ته نشین میشه.با تمام ضعف هایی که نمایشنامه داشت من داستان رو دوست داشتم.شخصیت تی تی برای هر زنی میتونه آشنا باشه چون من فک میکنم هرزنی کم یا زیاد یک تی تی درون داره. فیلم رگه های سورعال داره که من دوست دارم .قسمت های سورعالش برام غیر قابل باور نیست اونجاش غیر قابل باوره که یک زنه مرده دیگه ای رو به پارسا پیروز فر ترجیح میده :دی