فیلم شریفی که متاسفانه در برخی نظرات شاهد کم لطفی و گنده گویی ها به آن هستیم چون معماهایی که تحقیر می شوند و فهم نه
یکی بازی ها را سرد می بیند و دیگری دوربین را کاشته و ماهم در عجب که : گیریم نگار و پارسا فلان و بهمان ، چرا سیمین سینمای ایران از تکان دادن لب و دست و پا عاجز و مات شده؟ و لابد فضای آبرنگی و یخ زده فیلم هم حاصل پیچاندن یک پیچ اشتباه بدست تدوینگر و واژگونی پالت رنگ است و اینکه زجر کشیدن ملت در دفاع خبط نسرین ستوده از کدام حق گلبهار ، دغدغه سانتیمانتال کارگردانیست که تمام انرژی خود را صرف ساختن غصه نموده و الی آخور