در آغاز به همه نقش‌آفرینان این نمایش که فرصت خوبی برای فهم هنر و لذت بردن از تئاتر را برای مردم فراهم می‌کنند، آفرین می‌گویم.

_ اثر برجسته «شکسپیر سوئد» یعنی آگوست استریندبرگ که در ایران با برداشت‌های متفاوت اجرا شده است، این بار بر پایه ترجمه فرهاد ناظرزاده کرمانی و کارگردانی جواد تولمی در تئاتر شهر روی صحنه است. فرم و محتوای این نمایش، ما را در ایستگاه‌هایی به تامل می‌خواند :
_ آغاز تا پایان نمایش، یک دیدار را به شکل مونولوگ روایت می‌کند. در دیدار یک زن متاهل و یک زن مجرد در کافه، زن متاهل در گفتاری تهاجمی، زن مجرد را درخصوص توجه به همسرش به چالش‌ می‌کشد و زن مجرد تنها با سکوت و رفتار خود با وی دیالوگ می‌کند.
_ نمایش، نه با محوریت زن بلکه با محوریت ازدواج و تشکیل خانواده ، نگاهی روانشناختی را دنبال می‌کند. نمایش که با فضای اکسپرسیونیستی تغذیه شده است و بیش از آنکه روایتگر مثلث عشقی باشد، به پیچیدگی درونیات، تمناها و خواسته‌های دست‌نیافتنی آدم‌ها می‌پردازد.
_ این اجرا دو ویژگی دارد : یکی بهره‌بردن از عروسک با لباس‌های متفاوت است تا با حالات و جاگیری‌ مناسب در برابر بازیگر به اثرگذاری بهتر دست پیدا کند. دیگری جابجایی نقش زن متاهل با بازیگر زن مجرد است که شاید بیانگر شخصیت، مشکلات و ظرفیت زنان در جامعه باشد.
_ برای درک زیبایی و اهمیت به‌کارگیری ... دیدن ادامه ›› عروسک در تئاتر به گفتار غزل اسکندرنژاد هنرمند حوزه تئاتر عروسکی اشاره می‌کنم: «همچنان که بازیگر زنده امکان­‌هایی برای یک نمایش فراهم می‌آورد. عروسک نیز یک «امکان» است؛ یک شی‌ که از یک سو می­‌تواند به هر شکل و صورتی، و از سوی دیگر، می‌تواند به هر روشی ـ فراخور نگاه کارگردان ـ روی صحنه حاضر شود.»(خبرگزاری کتاب ایران، ۲۲ آبان ۱۴۰۰)
_ به کار گیری نور و موسیقی ملایم و متناسب با فضا، در کنار طراحی ساده صحنه، فضای خوبی را ساخته است، اما طراحی لباس بازیگر در نمایندگی زن مجرد گویا نیست. طراحی قشنگ لباس و صورت عروسک‌ها ، همچنین لطافت کار عروسک‌گردانی و به هنگام بودن صدای ضبط‌شده زن متاهل از ارزش‌ها و زیبایی‌های نمایش است.
_ همچنین همگرایی میان عوامل به تماشاگر فرصت خوبی داده تا از تماشا و هنر لذت ببرد. نمایش مجادله دو‌ زن که در عین تفاوت، شباهت‌هایی دارند و «گفتار عروسک» در برابر «رفتار انسان» رویکرد جالب کارگردان است که با بازی خوب بازیگر کامل می‌شود .
_ به نظر می‌رسد آقای استریندبرگ، نسل‌های متفاوت تماشاگران از گذشته تاکنون را به داوری فرامی‌خواند. هرچند داوری در باره قوی‌تر یا ضعیف‌تر، زمانی درست و شدنی است که محدوده این مقایسه و شرایط انسانی تعریف شده باشد. این نمایش را می‌توان از دیدگاه اخلاقی، جامعه‌شناختی و روانشناختی تحلیل کرد.
_ با سپاس که خواندید.
این یادداشت را به همراه عکس هایی مرتبط با نمایش در تاربرگ اینستاگرام خود قرار داده‌ام: _alishafagh@