دمتون گرم و خدا قوت به همه بازیگران و دست اندرکاران این نمایش،خصوصاً دوستان خوبم آقایان حامد شیخی و آرش نوری و سرکار خانم فاطمه عبدالرحیمی.
راجع به کامِنت‌های کاربران گرامی و دوستانِ تئاتری محترم،که این نمایش و یا دیگر نمایش‌های روی صحنه، نظرشون رو جلب نمیکنه باید عرض کنم:
چراغ تئاتر رو روشن نگه داشتن،توی این وانفسای تورم و گرونی که لاجرم گریبانِ تهیه و تولیدِ نمایش رو هم گرفته،واقعاً "ای والله" داره.حالا اگه کمی و کاستیِ اندکی رو هم باهاش برخورد میکنیم،یا باید ازش بگذریم،یا با زبانِ دوستانه،تا گروه های نمایشی،توی این اوضاع و احوالِ جامعه،دل و دماغ دوباره کار کردن رو داشته باشن.
والا به خدا این روزا بخوای تئاتر روی صحنه بِبری و با فروش بلیط بخوای هزینه سالن خصوصی،دستمزد،مخارجِ تهیه و تولید و غیره رو دربیاری،جیگرِ شیر میخواد و دلِ نترس.
پس بیایم به تلاشِ دوستان و همکارانِ تئاتریِ عزیز،ارج بدیم و با نظرات دلگرم کننده و انرژی مثبت دادن توی کامنت‌ها مون خستگی شون رو بگیریم و اگر هم نقدی هست با بیانِ شیرین و کلامِ شیوا مطرح کنیم تا چند قطره روغن،به چرخهایِ "کُند رُویِ" این روزها،در تئاتر بزنیم،نه اینکه خدایی نکرده،ناخواسته چوب لایِ چرخ این تعداد نمایشِ کم،که با هزار مشکل روی صحنه رفته،بکنیم.
با احترام به همه ی همکاران و دوستانِ تئاتری و همچنین تماشاگرانِ عزیزِ تئاتر.مجید یارندی پور