در یک کلمه "باسمه ای". وقتی می خواهی حرف های گنده گنده بزنی، وقتی در همان تجربه های اولت 20 - 30 نفر را می ریزی روی استیج تا یک ساعت و نییییم داد بزنند، وقتی گنده گویی و تظاهر و تیپ سازی و شعار دادن را جایگزین نویسندگی کرده ای، وقتی مدعی "یاد دادن" و نشان دادنِ مثلا نادیده ها و نشنیده ها هستی، محصول کارت "باسمه ای" می شود.
اول نمایش یک آقایی که مثلا لابد اونجا کاره ای یا همکلاسی ای یا فامیلی از دست اندرکاران است، می آید و بعد از تذکر موبایل و فیلم و عکس، با ژست خاص و پر افسوسی می گوید:"هر چی اینجا می شنوین ... ولش کن ... خودتون ببینید ..." مثلا یعنی آخ که این نمایش خودمون رو هم از تو سوزونده هی هی هی ... ردیف سوم نشسته بودم و از همین جا فهمیدم که ای وای نمایش رو اشتباه انتخاب کردم. بازم یه گنده گویی پر ادعای دیگه است! از 15 دقیقه بعد، مدام ساعت رو چک می کردم و با حیرت از خودم می پرسیدم آخه یک ساعت و نیییییم؟؟؟؟؟ یک ساعت و نیم واسه این؟؟؟؟؟ چرا آخه؟؟؟؟؟ باشه بلد نیستی بنویسی اوکی، ما هم زمانی بلد نبودیم بنویسیم، ولی آخه یک ساعت و نیم چرا؟؟ نویسنده خودش یه شم و شهودی داره و می فهمه که اثرش بد و ضعیف و سفارشی شده ... پس اگه مجبوره بنویسه حداقل کوتاه! نه با ادعای تمااااااام یک ساعت و نیم!
دیالوگ های بی مصرف و شعاری و سطحی، پر کردن زمانی که نویسنده نمی دونه باهاش چی کار کنه با دعوا و لات بازی، اصرار متظاهرانه در مثلا نمایشِ قشر های مختلف جامعه که اصلا خوب در نیومده، فریاد فریاد فریاد، اسلحه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!، تسبیح، کفش پاشنه بلند، عرق چین، اسکارف و المان های نخ نمای دیگه برای تیپ سازی، پا در کفش بزرگان کردن و جا به جا کِش رفتن از آثار بزرگ و معروف که به مراتب کار رو ضعیف تر کرده.