جناب مقدمی عزیز،
درودها..
من هم در ابتدای نمایش چارپایه های پلاستیکی ک البته با هوشمندی تزئین شده بودن توو ذوقم زد؛
اما در قسمتی ک خانم ها چارپایه هارو برمیدارن و با ریتم ب هم میکوبن،علت انتخاب جنس پلاستیکِ سبک رو متوجه شدم.

جناب محمدی درور
من همچان احساس میکنم با متریال بهتری هم میشد این لحظه رو زیباتر و درست تر و به یاد ماندی تر خلق کرد. البته این سلیقه ی منم هست. بنظرم چهارپایه پلاستیکی برای ما یادآور اتفاقات دم دستی و بی اهمیت است. (البته همیشه اینطور هم نیست به جایگاه و مکان و موقعیتش مربوطه) که توی ناخودآگاه ذهن ما برای خودش دارای جایگاهیِ. همه چیز اینطوره البته . من صرفا اون روبه عنوان صندلی پلاستیکی نمیبینم. یادآور خیلی چیز هاست. و به نوعی استعاره از خیلی چیزهاست. هر چیزی روی صحنه استعاره است . من وقتی ریسمان قرمزمیبینم دنبال اینم که بدونم چرا این جنس؟! چرا این رنگ؟! چی رو میخواد بگه؟! و هرچیز دیگری. امیدوارم تونسته باشم منظورم و برسونم.
و البته ممنونم از توجه اتون.