فیلم های هومن سیدی رو دوست دارم . چون همه چی سر جای خودش هست . فیلمنامه . ریتم . بازی ها ( تعلیق های بجا و استفاده درست از نابازیگرها مشهود است در این فیلم ) . و موضوع بکر در یک فضای اوانگارد . اوانگارد نه به لحاظ این که نشه ما به ازاش رو در خارج دید بلکه به لحاظ این که فرم فیلم به لحاظ موضوعیت اجتماعی است اما به شدت ذهن رو درگیر میکنه و به شدت فردی میشه . انگار بیننده خودش رو درگیر با وقایع میبینه . وقایعی که شاید اصلا تو زندگیش ندیده اما انگار وجود داره .. اینه که شاید فیلمهای سیدی رو بشه از دریچه سایکو خیلی خوب روایت کرد و به نقد کشوند . همه رو به دیدن این فیلم خوب دعوت میکنم .