امشب کشتارگاه رو دیدم. باید بگم واقعاً زحمت زیادی براش کشیده شده بود. کار با اینکه کار یک تیم جوان بود اما همه چیزش سر جاش بود. موزیک متناسب داشت. نورپردازی مناسب. صحنهٔ خوب. طراحی لباس فکر شده و البته یک کار تیمی تمام عیار. هیچ لحظه ای در کل یک ساعت نبود که یکی از این ده بازیگر درگیر شکل دادن و پیش بردن موضوع نباشه. خصوصا شخصیت پیرزن که در کنار داستان ،با طناب خودش هر لحظه یه قصه ی جدا خلق میکرد. ( لحظه ای که طناب رو مثل نوزاد در بغل گرفت درخشان بود) البته کارگردانی من رو بیشتر از متن جذب کرد. متن گاهی در خصوص بعضی از شخصیت ها دچار و درگیر تیپ میشد اما در کارگردانی لحظات درخشان فراوان بودند. خصوصا برای من لحظه ی کشیدن طناب های نامرئی ( ضمن روایت پرستار) و یا سقوط طناب های دارِ بی کارکرد، لحظه ای که زن ها با هم شعلهٔ آتش رو تشکیل دادند و بسیار لحظات بینظیر دیگه نشون از یه ذهن خلاق دارند. واقعا دستتون درد نکنه. مشتاقانه دیدن کارهای بعدی تون هستم.