نمایش درباره ی ترانه های ماندگاره (حالا بماند که چقدر همه ی ترانه های انتخاب شده ماندگار بودند) اما در بروشور کار هیچ اثری از اسم سرایندگان این ترانه ها نیست! از همین جا عمق نگاه دوستان مشخصه! خدا پدر آقای رحمانیان و بیامرزه که اگر از این ترکیب عامه پسند و گیشه دوست (کنسرت - نمایش) استفاده کرد، حداقل استانداردهای بخش نمایش و هم رعایت کرد و پیوند قابل قبولی شکل گرفت. اینجا بخش نمایش نه تنها هیج حرفی برای گفتن نداره، بلکه با نگاه سطحی، متن و بازی های ضعیف، دیالوگ های گل درشت و شوخی های مبتذل به وصله ی ناجور تبدیل می شه. در شب های سرد و پاییزی سعد آباد، اگر گرمایی هم حس بشه، از حال و هوای نوستالژیک و صدای ساز و آوازه وگرنه بخش نمایشی اثر هیچ ارزش افزوده ای برای موسیقی تولید نمی کنه.