بی اغراق دو ساعت شکنجه بود .
یعنی باید پاشم برم نونوایی پیام دهکردی برای دیدن این اجرا ازش حلالیت بطلبم .
نمی تونم بگم چقدر بد بود , سالن که فاجعه , صندلیهای اتوبوسهای بی آر تی رو گذاشته بودن فکر کنم .
با هنر عجیبی یه نمایشنامه فوق العاده رو به بدترین شکل ممکن اجرا کردن , عملا نصف نمایش رو با نریشن توضیح داد , انگار بخوای کتاب بخونی . طنزی که پیام دهکردی یا نوید محمدزاده با اون ظرافت لابلای نقش جدی کاراگاه در آورده بودن رو اینجا با لودگی و یه فرم کمدی نخ نما تحویلمون دادن . بازیگر نقش برادر کند ذهن رو که حذف کرده بودن , در عجبم چرا این به ذهن علی سرابی یا جناب آذرنگ نرسیده بوده که کلی زحمت بازی این نقش رو نکشن .

تماشاچی ها هم که چه عرض کنم ! اول نمایش یکی با دوربین فلش دار عکس میگرفت , دو تا پسر بچه کنار من با موبایل داشتن با یکی صحبت میکردن , یکیشون پاشده بود راه میرفت خستگی پاهاش در بره , چندتا دختر و پسر ظاهرا چیزی مصرف کرده بودن بی خودی می خندیدن حرف میزدن . اصلا یه فضای عجیبی بود که خدا برای هیچ تماشاچی نخواد .