چون غرض آمد هنر پوشیده شد

بدون کارشناسی دم از کیفیت زدن جفای دیگر به تاتر است. افول و تباهی هنر زنده، تئاتر!؟ نمایش های ضعیف، ناپخته، سخیف، مبتدی و بی کیفیت!؟ عدم امید به راه نجات تاتر!؟
اینها نکات مطرح شده در نوشته ی شماست.
با کدام معیار، نمایش های لانگ شات، مردمان خشمگین، دل لرزه، خدای جهنم، قصه های درگوشی، هیدن، حرفه ای، سوسمار، گوریل غمگین، بک تو بلک، تفنگهای کارار، پدر، آواز عاشقانه دختر دیوانه، این دنیا یک کنسرت ... به من بدهکاره و یادگار را سطحی، مبتدی، سخیف و مبتذل می دانید!؟ این قضاوت منتج از کدام نگاه مستدل نقد هنری است؟ و مصداق آن همه نمایش های اجرا شده در "تئاتر شهر" تهران در سال۱۴۰۲ است؟ البته بحث در مورد کیفیت تک تک این آثار در حوصله ی این مطلب نیست. اما چون در مطلب شما فقط اسم از نمایش ""یادگار" آمده عرض می کنم متن و اجرای فوق دارای ابعاد انسانی، اجتماعی، زیبایی شناسی و هنری می باشد. به کارگیری کلمه ی اروتیک در مورد آن کم لطفی است. نمایش یادگار، حافظه ی جمعی و تاریخی مخاطب را با داده های هنری خود متوجه هزینه های جنگ تحمیلی برای قهرمانان آن، مادران، زنان، دختران و خانواده های آسیب دیده از آن می کند. متن و اجرایی هوشمندانه از سرنوشت مردمان جنگ دیده و همچنین ... دیدن ادامه ›› مدیریت و فرماندهی نظامی آن دوران است. شکل اجرایی کارگردانی و اثرگذاری بازیگری نمایش یادگار بر مخاطب، چه چیزی کمتر از اثرگذاری دیدن اجرای نمایش های تفنگ های ننه کارار و ننه دلاور برتولت برشت در تاثیر جنگ بر آدمها دارد؟ با کدام استاندارد کیفیت اجرای تئاتر را می سنجید؟
التهاب و بحران اجتماعی ناشی از ویروس کرونا و حوادث بعد از شهریور ۱۴۰۱ باعث موضعگیری هنرمندان از جمله تئاتر در موضوع مهسا امینی شد که منجر به تحریم، ممنوع الکاری و حتی خودخانه نشینی آنها گردید که بی تردید این ریزش، بر کیفیت تئاتر اثر محسوس گذاشت و بسیاری از هنرمندان و مدیران تئاتر را که معتقد به روشن ماندن چراغ این هنر بودند و هستتد با چالش مواجه کرد. حال در این اوضاع و شرایط، اجراهای تئاتر را به بهانه ی واهی بی کیفیتی، بدون مطالعه و بررسی کارشناسانه از متن و اجرا و حواشی آن چوب حراج زدن به نفع کیست؟ کدام جریان از آن سود می برد؟ آیا چراغ تئاتر در کشورهای مختلف جهان در طول تاریخ آن به بهانه ی جنگ ها، اشغال ها، حوادث و حاکمیت های گوناگون خاموش شد؟ و به قول شما امید راه نجات نداشت؟ مطلب غیرکارشناسی و عدم بررسی دقیق درباره ی نبود کیفیت در آثار نمایشی تئاتر شهر در این هشت ماه متاسفانه خالی از شائبه نیست. بر همین سیاق چاپ مطلب شما در روزنامه ی جناح سیاسی که در اثر از دست دادن حاکمیت فعلی، موضعگیری طبیعی علیه رقیب دارد، خالی از شائبه نیست. حکایت سیاست بازان و سیاست زده ها به قول شهید مطهری حکایت آن فردی است که خود را می کشد تا همسایه اش را متهم به قتل کند.
کیفیت با کارشناسی رابطه ی تنگاتنگی دارد. مراقب باشیم تئاتر، ملعبه ی غیرتئاتری ها نشود. تئاتر افول و تباهی ندارد. که به درستی گفته شده: چون غرض آمد هنر پوشیده شد.

محمدرضا خسرویان
۱۴۰۲/۹/۷.