سحر عصرآزاد/ منتقد سینما:

تماشای این نمایش تجربه هیجان انگیز و تاثیرگذاری است.
اثری که به مخاطب این امکان را می دهد که با یک طراحی منحصر به فرد، در جایگاه قربانی یا زندانبان، سفری در دل تاریخ داشته باشد؛ از اردوگاه کار اجباری نازی ها تا موزه تاریخ فراموش شده امروز و لحظه ای از این برش های زمانی مداوم؛ که به شیوه ای برشت وار در اجرا و متن و بازیها لحاظ شده، غافل نشود. یعنی نتواند غافل شود.

هرچند هاروکی موراکامی معتقد است؛ درد اجتناب ناپذیر اما رنج اختیاری است، این نمایش تعدیل کننده چنین دیدگاهی است. چراکه رنج وقتی به اعماق روح بشری رسوخ کرده باشد، یک نشانه کوچک همچون اشیا بازمانده از زندانیانِ موزه ای که قبلا اردوگاه کار اجباری بوده، می تواند تورا به بازنمایی همه آن تجربه های رنج آور وادارد. تا به جهان وهم آلود خاطراتی پناه ببری که در آن؛ بازی یک رنج دائمی و مفهوم زنده ماندن داشته؛ آنهم با طعم و بوی همه قربانیانی که مجبور شده ای به اتاق گاز بسپاری.

پس رنج جزئی جدایی ناپذیر از وجود توست و این جانمایه پس از پایان‌ نمایش در عمق روح مخاطب رسوب می کند.