نقد مریم یحیی‌پور بر نمایش «ورا نام تهمینه سهراب کرد»
...در این میان سخنانی میان پدر و پسر -نشناخته یکدیگر را- ردوبدل می‌شود که حسین تفنگدار، کارگردان این نمایش با تیزهوشی از این فرصت استفاده می‌کند تا ذهن مخاطب را به ماجرایی تازه معطوف کند. اینک می‌توان در این خلأ هر آنچه ذهن دغدغه‌مند می‌خواهد بگنجاند، گنجانده شود و این گوشه از کار تبدیل می‌شود به همان روایت آزاد؛ همان گوشه‌ای از داستان که هر احتمالی در آن ممکن است؛ و چه بهتر از آن که پای زنی یا زنانی در میان باشد! همیشۀ تاریخ در پسِ هر پیروزی و شکستی، نبرد و ستیزه‌ای یا دشمنی و کینه‌ای و جاه‌طلبی و جنگی این زنان بودند و هستند که رنج دوری‌ها و تلخی‌ها و ترس‌ها را بر دوش کشیده‌اند؛ چه این که بی جنگ و ستیز هم تیغ –ممیزی- بر زبان دارند. صدای زنان این داستان نیز چون همیشۀ تاریخ این سرزمین آبدار بوده است.
حسین تفنگدار آگاهانه برای هر نوع مخاطبی اعم از مخاطب آگاه به شاهنامه یا ناآگاه، خطی داستانی را مستقیم و بی‌حاشیه روایت می‌کند: هم داستان فردوسی را و هم داستان خود را؛ او هر دو روایت را به‌صورتی موازی پیش می‌برد...
برای مطالعه‌ی متن کامل به لینک زیر مراجعه فرمایید:
https://nazirkerman.ir/%D9%86%DB%8C%D9%85%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%D8%AF%D9%88-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4-%D8%A8%D8%B1%DA%AF%D8%B1%D9%81%D8%AA%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%D8%B4%D8%A7%D9%87%D9%86/