قربانی کردن سوژه تماشایی جهت تبلور امر تماشایی
نمایشنامه مارتین کریمپ بر درونی سازی فمنیسم در گریز از ابژه جنسی زن تمرکز دارد، نمایشنامه فضایی کولاژگونه دارد و مجتبی جدی به عنوان کارگردان با درک صحیح روح متن توانسته است فضایی متناسب با آنچه در متن وجود دارد خلق کند، نور متحرک و استفاده از تصاویر تلویزیون‌ها، زیبایی شناسی متداول نمایشی را حذف می‌کندو با خلق موقعیت‌های منفرد، ترکیبی از قاب‌هایی دیدنی و مستند‌هایی از تصاویر جایگزین می‌کند.
بازی‌های نور و تصاویر تلویزیون دوم باعث می‌شود تماشاگر در این چرخه سادیستیک-مازوخیستیک وارد شود و همراه بازیگران پیش برود، طراحی لباس و صحنه هم در خدمت ایده کارگردانی است و این یکپارچگی باعث پیوند ناخودآگاه تماشاگر و اجراگر می‌شود.
بازی‌های دو بازیگر اصلی روان و بدون اضافه‌کاری است و حضور عوامل و بازیگران دیگر، مانند نور‌پردازی و صحنه‌های تلویزیونی با تمرکززدایی از بازیگران اصلی و با قربانی کردن سوژه تماشایی ، امری تماشایی و نو را بازآفرینی می‌کند.
جسارت کارگردان و تلاش او برای چنین اقدامی قابل ستایش است و به عقیده من موفقیت آمیز بوده است، دیدن این نمایش را به تماشاگرانی که به دنبال شیوه‌های خلاقانه در تأتر هستند و دوستانی که به صورت حرفه‌ای تأتر می‌بینند بسیار پیشنهادمی‌کنم.