یکی از چیزایی که دوسش داشتم این بود که دیالوگ‌ها پشت سر هم و بلافاصله بعد از اتمام دیالوگ نفر قبلی ادا نمیشد. اجازه می‌داد مخاطب و حتی خود بازیگری که داره دیالوگ نقش مقابل رو میشنوه و میبینه، اثرش رو بذاره و تو ذهن پردازش بشه، و بعد دیالوگ خودشو بگه. این حس واقعی تری به کار میده

تو بعضی از تئاترها اینطوری نیست. مثلا منِ مخاطب پیش خودم میگفتم بازیگر کِی شنید که جواب داد!؟