یکی از چیزایی که دوسش داشتم این بود که دیالوگ‌ها پشت سر هم و بلافاصله بعد از اتمام دیالوگ نفر قبلی ادا نمیشد. اجازه می‌داد مخاطب و حتی خود بازیگری که داره دیالوگ نقش مقابل رو میشنوه و میبینه، اثرش رو بذاره و تو ذهن پردازش بشه، و بعد دیالوگ خودشو بگه. این حس واقعی تری به کار میده

تو بعضی از تئاترها اینطوری نیست. مثلا منِ مخاطب پیش خودم میگفتم بازیگر کِی شنید که جواب داد!؟

آخرش هم میخواستم بغلشون کنم، هم میخواستم خرخرشون رو بجو ام. دیشب خیلی اذیتمون کردن. بی نظیر 👌