این نمایش برای من سهل و ممتنع است. نه می توان به آن روحوضی گفت و نه روشنفکرانه. تلفیقی از همه چیز است. کمدی و تراژدی با هم. درست مثل موسیقی صحنه که در بدو ورود انگار مرتضی احمدی از جهان دیگر بازگشته و بحر طویل می خواند و در انتهای کار تبدیل می شود به محسن نامجو که از کشور دیگر بازگشته و آواز می خواند. همه چیز در هم است مثل اوضاع و احوالمان. طراحی لباس و صحنه بدک نبود. طراحی نور خوب بود. بازی ها نقطه قوت نمایش هستند. تقریبا همه خوب بودند ولی من بازی خانم پورجمشید و آقای عطایی و همچنین آقای یحیوی رو پسندیدم.
به حق ولی گروه موسیقی خودشون جزوی از نمایش بودن. آقای عبد آتشانی عجب آتشپاره ای هستی! دمت گرم با نمک!