می خواستم به خاطر رنجی که کشیده ام پیش رویم بایستد و زاری کند و واقعا ارزشش را داشتم. همیشه مغرور بوده ام و همیشه یا تمام یک چیز را می خواستم یا هیچ‌! دقیقا به همین دلیل است که درمورد سعادت هم به نصف نیمه اش راضی نبودم، کل سعادت را می خواستم، تمامش را. برای همین آن زمان مجبور شدم چنان رفتاری در پیش بگیرم، یعنی بگویم: خودت حدس بزن و قضاوت کن! قبول کنید که اگر خودم برایش توضیح می دادم و سرنخی به دستش می رساندم، بی تاب می شدم و تقاضای احترام می کردم، به این معنی بود که دارم محبتش را گدایی می کنم...

_ صفحه۴۳ کتاب نازنین