زیبا بود و چشم نواز. البته سازندگان بیشتر دغدغه فرم و اجرا و موسیقی دارند تا روایت یک داستان که توسط تماشاچی دنبال کردنی باشد. لذا از داستانگویی خبری نیست و حرف جذابی برای گفتن ندارد. برای همین در فرازهایی کسالت بار و خسته کننده می شود. بیشتر به یک کنسرت تصویر گذاری شده شبیه است تا نمایش داستانگو.
مهارت نوازندگان و خوانندگان و بازیگران فرم ستودنی بود.
نمایش بین مخاطب کودک و بزرگسال سرگردان است..
کاراکتر «ترنس» گونه برای روباه، با هدف جذابیت و خنده داربودن، به آزاردهنده بودن و تمسخر این اقلیت جنسی ختم شده.