شعر هایی را که نمی نویسم

یا قورت میدهم
یا تُف میکنم گوشه ی دلم
یا میگذارمشان توی جیبِ جلوی پیرهنم ..

بعد وقتی حجمشان زیاد شُد ،
"دلم" میگیرد ؛

آنوقت مجبور میشوم همه شان را بنویسم .
دانه به دانه ..


3.2.91


از: فرشته ردائی