نمایش بچه آدم از سعید رضایی اجرای پر از مفهوم و نماد بود در اعتراض به مسائل و مشکلات ناموس پرستی و تعصبات خانوادگی و این جور تفکرات زنگ زده عصر قاجار که اکثر مردم ایران در زمان حال گرفتار اون هستن.همینطور قضاوت های نادرست و بدون تحقیق و پیامدهای اون در زندگی افراد.جیغ و داد و فریاد های این نمایش ممکنه برای برخی ناخوشایند باشه ولی تحمل کنید و متوجه بشید که افرادی هستن که تمام عمر در این شرایط زندگی کردن.کار خلاقانه نشستن بازیگر قاضی بین تماشاگران در تاریکی در خطاب به مردی که از فشار ظلم و بی عدالتی دربرابر اون قرار گرفته برای من جالب بود و فکر میکنم یه جور نقد به سیستم قضایی باشه و اینکه نشان‌دهنده این باشه که عدالت نباید فقط در دادگاه‌ ها جستجو بشه، بلکه جامعه نیز باید در برابر بی‌عدالتی‌ها واکنش نشان بده و از افراد مظلوم حمایت کنه.و اجرا با نشان دادن چرخه تکراری ظلم و بی عدالتی تموم میشه.