واقعا همینطوره که دوست جامعه شناسمون گفتن.
درسته که نمایش میخندونه و نجیب و شریف هم میخندونه اما حرفهای بسیار تلخی درباره مسائل اجتماعی به ویژه "قهرمان پروری" میزنه.
مثلا دقت کنید به لحظات پایانی نمایش که وقتی این 2 نفر دیگه نمیتونن درباره "حامد بهداد" حرف بزنن شروع میکنن به حرف زدن درباره "شهاب حسینی"
چرا این 2 نفر و اقشار مهمی از جامعه ما همیشه نیاز به یک قهرمان دارن تا اونو ستایش کنن؟ این قهرمان پروری برای التیام کدامین عقده های اجتماعی و شخصیتیه؟ چرا 2 کاراکتر اصلی درام هرگز درباره خودشون چیزی نمیگن (افشین هاشمی از دهانش میپرد که لباسش آردی شده و ما میفهمیم که شاگرد نانواست و آن یکی که به راحتی دروغ میگه)
جالبه که مدت زیادی درباره "حامد بهداد" حرف میزنن اما حتی چند جمله درباره خودشون حرف نمیزنن و نه ... دیدن ادامه ›› میخوان و نه میتونن که ارتباط انسانی با هم برقرار کنن انگار هویت و فردیتشون زیر بار این قهرمان پروری کاذب له شده!
و شاید به این قهرمان پروری روی آوردن تا از واقعیت زندگیشون فرار کنن.

آقای فرهادی محلی نقدتون رو دوست داشتم ممنون!
آقای نیستانکی هم خیلی خوب شخصیت ها و نمایش رو تحلیل کردن!

چه پست خوبی شد این پست، استفاده کردم..
ممنون از محمد و بابک عزیز