راستش نمیدونم اصلا درست فهمیدم یا نه ، انتظارم نداشتم که وقتی نگاه میکنم بتونم نمادها رو تعریف کنم اما چیزی که برام لذت بخش بود تصویر بود اینکه یه عالم جمله و حرف نبود که مدام در حال شنیدن باشی ، حرکت ، رقص منو به وجد میاره ، اینکه تو نگاه ، تو صدای نفس ها ، رو حرکت دست و پاها بتونم حس و کلمات رو ببینم ... اینقدر که از زمین بلندم میکرد موسیقی ...
من اولین بار بود با ترسم مواجه شدم و یه جای شلوغ تنهایی پا گذاشتم ، اینکه تا لحظه آخر تصمیم داشتم بی خیال بشم اما اومدم و بعد اونجا ترسهای خودم رو دیدم ... یه چیزی شبیه دیوهایی که تو خوابهام میبینم ، خواب هایی که تو بیداری و تنهاییم هستن ... نه کاملا شبیه اونچه که رو صحنه دیدم که هر کس ترسهاش شکل و شمایل خودش رو داره اما خودم رو دیدم خودم در مقابل خودم ...
اون شب دقیقا حس خواب هام رو داشتم ، سایه ها و دیوهایی که در خرابه های ذهنم من رو تا لبه پرتگاه میبرن ...
نمیدونم درست دریافت کردم یا نه اما درگیری آدم بود با مقدساتش ، با خود زشت و زیباش ...
برای شما و گروه زاوش آرزوی موفقیت های بیشتر و بیشتری رو دارم