از اون دست نمایش هایی بود که دوست داشتم با دوستانی عمیق میرفتم و بعدش میتونستیم بشینیم صحبت کنیم و هر کدوم تئوری خودمون رو بگیم.
از اونجایی که مکالمه محور هست بنابراین ممکنه بابت میل بعضی از دوستان نباشه که سریع حوصلشون سر میره.
دکور مینیمال و جالب بود ولی برام جای چندتا سوال هست که ممکنه هر کسی برداشت شخصی خودش رو داشته باشه.
چرا باید صندلی مطب یه تراپیست ولیچر باشه؟
و داستان اون رم و ریست کردن خودش ما رو به یه سمت سورئال بودن سوق میداد.(حتی اون حالت کشیدن شششش)
در کل کاری بود که دوستش داشتم و ذهنم رو درگیر کرد.