دیشب به دیدن این نمایش رفتم. هر چقدر گذشت بازی بهتر شد. از اواسط دیگه به اوج خودش رسید مخصوصا دیالوگ های نورا و ترووالد. موسیقی خیلی خوب انتخاب شده بود و جاهایی که باید حس عمیق رو به مخاطب القا میکرد مخصوصا جایی که نورا دخترش رو‌میبینه و جایی که ترووالد رو‌میبینه خیلی تاثیرگذار بود. استفاده از رقص هم که تداعی گر فیلم اصلی بود واقعا سورپرایز بود. چند جا هم دیدم که تکنیک فاصله گذاری رو تونستن خوب در بیارن البته از دید من. خانم باقری واقعا از توانمندهای تئاتر هستن. البته بازی آقای آقاخانی نسبت به بقیه تو لول بالاتری بود مخصوصا حرکات صورت و بازی بدون کلامشون.
ممنونم که به موقع شروع شد.